مقدمه و هدف: تشخیص خصوصیات آسیب های استخوانی پریودنتال، برای تعیین پیش آگهی طرح درمان و نگهداری دندان در درازمدت، اهمیت ویژه ای دارد. این تشخیص از طریق رادیوگرافی ممکن می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه دقت فیلم های داخل دهانی سرعت E، بایت وینگ PSP، پانورامیک PSP وCCD در تعیین میزان تحلیل استخوان آلوئول بیماران مبتلا به پریودنتیت مزمن می باشد.

روش کار: در این مطالعه ی مقطعی، جمعا 272 سطح اینترپروگزیمال پس از معاینه کلینیکی توسط پریودنتیست و تایید لزوم انجام جراحی فلپ در بیماران  مبتلا به پریودنتیت مزمن توسط 4 روش رادیوگرافی بررسی شد. حین انجام جراحی و پیش از تصحیح کانتور استخوان، فاصله نقطه مرجع(Cemento-Enamel Junction CEJ) تا ستیغ استخوان آلوئول بوسیله پروب ویلیامز تعیین گردید، این اندازه به عنوان استاندارد طلایی منظور شد. همین فاصله روی تمامی تصاویر توسط دورادیولوژیست تحت شرایط استاندارد و پس از کالیبراسیون اندازه گیری شد. نتایج: تفاوت آماری معنی داری بین 4 روش مذکور وجود نداشت. در هیچ یک میانگین فاصله، اختلاف معنی داری با استاندارد طلایی نداشت ،کمترین تفاوت میانگین در بایت وینگ PSP و بیشترین تفاوت در پانورامیک PSP بود. کمترین سطوح غیر قابل اندازه گیری در بایت وینگ سرعت E و بیشترین در پانورامیک PSP بود.

نتیجه نهایی: روش های تصویر برداری بایت وینگ معمولی و دیجیتال از نظر دامنه تغییرات، تفاوت میانگین اندازه های بدست آمده با استاندارد طلایی و همچنین تعداد سطوح نمایش داده شده نسبت به تصاویر پانورامیک دیجیتال دارای برتری نسبی می باشند.