دوره 25، شماره 4 - ( مجله پزشکی بالینی ابن سینا ـ زمستان 1397 )
جلد 25 شماره 4 صفحات 199-193 |
برگشت به فهرست نسخه ها
پدرام علیرضائی1 
، محمد رضا سبحان1 ، علی سعادتمند 2
، محمد رضا سبحان1 ، علی سعادتمند 2
1- مرکز تحقیقات پسوریازیس، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان
2- کارشناس ارشد میکروبشناسی، مرکز تحقیقات پسوریازیس، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران ،Ali.s_umsha@yahoo.com
2- کارشناس ارشد میکروبشناسی، مرکز تحقیقات پسوریازیس، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران ،
چکیده: (9444 مشاهده)
سابقه و هدف: سندرم استیونس جانسون (Syndrome SJS: Stevens-Johnson) و نکرولیز اپیدرمی سمی (TEN: Toxic Epidermal Necrolysis) از جمله واکنشهای شدید و بالقوه تهدیدکننده حیات میباشند که اگرچه بروز کمی دارند؛ اما به دلیل احتمال ایجاد عوارض وخیم و مرگ و میر از اهمیت فراوانی برخوردار هستند. این دو واکنش عمدتاً علت دارویی دارند؛ اگرچه در برخی از موارد به دلیل عوامل عفونی رخ میدهند. در این ارتباط، مطالعه حاضر با هدف بررسی ویژگیهای اپیدمیولوژیک، اتیولوژیک و بالینی بیماران مبتلا به SJS و TEN بستریشده در بیمارستان سینای همدان طی یک بازه زمانی 16 ساله انجام شد.
مواد و روشها: در مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر، بیماران بستریشده از ابتدای سال 1381 تا سال 1397 با تشخیص SJS و TEN از نظر سن، جنس، نوع داروی ایجادکننده بیماری، طول مدت بستری، نوع درمان و عوارض ایجادشده بررسی گردیدند.
یافتهها: در مطالعه حاضر در مجموع 47 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند که 21 نفر مرد و 26 نفر زن بودند. همچنین 34 بیمار مبتلا بهSJS ، چهار بیمار مبتلا به SJS-TEN Overlap و نه بیمار مبتلا به TEN تشخیص داده شدند. شایان ذکر است که 45 نفر (7/95 درصد) به دلیل مصرف دارو و دو نفر به دلایل غیردارویی بستری شده بود. شایعترین گروههای دارویی ایجادکننده واکنش بهترتیب عبارت بودند از: آنتیمیکروبیالها (1/36 درصد)، ضد تشنجها (6/27 درصد) و NSAID (Nonsteroidal Anti-inflammatory Drug) (17 درصد). علاوهبراین، یک مورد واکنش ناشی از آلوپورینول و یک مورد ناشی از واکسن هاری مشاهده شد و مابقی واکنشهای غیردارویی و چند دارویی را شامل میشدند. در این مطالعه شایعترین عوارض بیماری بهترتیب عبارت بودند از: عوارض عفونی (2/21 درصد)، آسیبهای چشمی (1/19 درصد) و خونریزی گوارشی (1/2 درصد).
نتیجهگیری: شایعترین داروهای ایجادکنندهSJS و TEN، داروهای آنتیمیکروبیال بودند. با توجه به احتمال ایجاد عوارض شدید از جمله آسیبهای چشمی و خطر مرگ و میر لازم است پزشکان با علائم SJS و TEN آشنایی داشته باشند و آگاهیهای لازم در جهت عدم استفاده خودسرانه از داروهای ضد میکروبی به عموم مردم ارائه گردد.
مواد و روشها: در مطالعه توصیفی- مقطعی حاضر، بیماران بستریشده از ابتدای سال 1381 تا سال 1397 با تشخیص SJS و TEN از نظر سن، جنس، نوع داروی ایجادکننده بیماری، طول مدت بستری، نوع درمان و عوارض ایجادشده بررسی گردیدند.
یافتهها: در مطالعه حاضر در مجموع 47 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند که 21 نفر مرد و 26 نفر زن بودند. همچنین 34 بیمار مبتلا بهSJS ، چهار بیمار مبتلا به SJS-TEN Overlap و نه بیمار مبتلا به TEN تشخیص داده شدند. شایان ذکر است که 45 نفر (7/95 درصد) به دلیل مصرف دارو و دو نفر به دلایل غیردارویی بستری شده بود. شایعترین گروههای دارویی ایجادکننده واکنش بهترتیب عبارت بودند از: آنتیمیکروبیالها (1/36 درصد)، ضد تشنجها (6/27 درصد) و NSAID (Nonsteroidal Anti-inflammatory Drug) (17 درصد). علاوهبراین، یک مورد واکنش ناشی از آلوپورینول و یک مورد ناشی از واکسن هاری مشاهده شد و مابقی واکنشهای غیردارویی و چند دارویی را شامل میشدند. در این مطالعه شایعترین عوارض بیماری بهترتیب عبارت بودند از: عوارض عفونی (2/21 درصد)، آسیبهای چشمی (1/19 درصد) و خونریزی گوارشی (1/2 درصد).
نتیجهگیری: شایعترین داروهای ایجادکنندهSJS و TEN، داروهای آنتیمیکروبیال بودند. با توجه به احتمال ایجاد عوارض شدید از جمله آسیبهای چشمی و خطر مرگ و میر لازم است پزشکان با علائم SJS و TEN آشنایی داشته باشند و آگاهیهای لازم در جهت عدم استفاده خودسرانه از داروهای ضد میکروبی به عموم مردم ارائه گردد.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
درماتولوژي
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |