مواد و روش‌‌ها: در این کارآزمایی بالینی از بین کودکان 5 تا 12 سال مبتلا به ADHD مراجعه‌کننده به درمانگاه نورولوژی اطفال، 50 کودک به روش نمونه‌گیری آسان انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه درمانی مساوی تقسیم گردیدند. یک گروه فقط تحت درمان با ریتالین و گروه دوم همزمان تحت درمان ریتالین و پیریدوکسین قرار گرفتند. تغییر شدت علائم بیماری در ابتدا و انتهای درمان با استفاده از پرسشنامه کانرز (Conners) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: بیماران در دو گروه درمانی از نظر سن و جنس همسان بودند. در هر دو گروه درمانی، میانگین نمره شدت بیماری نسبت به قبل از مداخله (به ترتیب 92/23 و 12/32 واحد) کاهش یافته بود (001/0P<). همچنین در کودکان مبتلا به ADHD با تظاهر ترکیبی پرتحرکی و کم‌توجهی، بین شدت علائم در دو گروه پس از مداخله (میانگین شدت علائم به ترتیب 09/65 و 00/54) تفاوت آماری معناداری مشاهده شد (006/0P=).