مقدمه و هدف: مطالعات پیشین که ناگویی خلقی را در بیماران سایکوتیک بررسی کرده اند، نشان داده اند که این بیماران دشواریهای زیادی در شناسایی و اظهار احساساتشان دارند. هدف مطالعه حاضر تعیین میزان ناگویی خلقی در بیماران مبتلا به اختلالات سایکوتیک، بیماران غیر سایکوتیک و افراد بهنجار است.

روش کار: در این مطالعه علی- مقایسه ای تعداد 60 بیمار سایکوتیک، 60 بیمار غیر سایکوتیک و 140 فرد سالم که از لحاظ متغیرهای جمعیت شناختی با یکدیگر همسان شده بودند و نتایج آزمون لوین نیز حاکی از همگنی واریانس ها در سه گروه بود به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و با بهره گیری از مقیاس ناگویی خلقی تورنتو مورد مقایسه قرار گرفتند.

نتایج: نتایج نشان داد در متغیر ناگویی خلقی بیماران مبتلا به اختلالات سایکوتیک و افراد بهنجار و بیماران مبتلا به اختلالات غیرسایکوتیک و افراد بهنجار تفاوت معنادار دارند (P<0.001). همچنین مولفه های دشواری در شناسایی و توصیف احساسات و جهت گیری فکری بیرونی در بیماران سایکوتیک بیشتر از دو گروه دیگر بود.

نتیجه نهایی: یافته های مطالعه نشان داد که بیماران سایکوتیک دارای سطوح بالای ناگویی خلقی هستند، بنابراین لازم است که تدابیر درمانی ویژه ای از جمله درمان متمرکز بر هیجان گرینبرگ جهت کاهش ناگویی خلقی در این افراد صورت گیرد.