دوره 31، شماره 3 - ( مجله پزشکی بالینی ابن سیناـ پاییز 1403 )
جلد 31 شماره 3 صفحات 152-144 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه پرستاری سالمندی، دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، بجنورد، ایران ، khorashadizadehf891@gmail.com
2- گروه اپیدمیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، بجنورد، ایران
3- گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی گلستان، گرگان، ایران
4- دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، بجنورد، ایران
2- گروه اپیدمیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، بجنورد، ایران
3- گروه پرستاری، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی گلستان، گرگان، ایران
4- دانشکده پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی، بجنورد، ایران
چکیده: (2201 مشاهده)
سابقه و هدف: اضطراب مسئله شایع دوران سالمندی است. این مطالعه به منظور تعیین تاثیر روش آرامسازی پیشرونده عضلانی بر میزان اضطراب و علایم حیاتی سالمندان مبتلا به بیماریهای مزمن بستری در بیمارستان انجام شده است.
مواد و روشها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو گروهه یک سو کور درباره سالمندان بستری در بیمارستان رسول اکرم (ص) در کلاله بود. در گروه مداخله و کنترل 38 نفر سالمند بعد از بررسی معیارهای ورود و خروج و تخصیص تصادفی وارد مطالعه شدند. در گروه مداخله انجام تکنیک آرامسازی پیشرونده عضلانی به مدت سه روز متوالی انجام شد. روش جمعآوری دادهها شامل پرسشنامههای روا و پایای اطلاعات دموگرافیک، اضطراب بک و پرسشنامه ثبت علایم حیاتی شامل فشار خون، ضربان قلب و تنفس بود. ملاحظات اخلاقی در این مطالعه رعایت شد. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS22 و آزمونهای آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: در این مطالعه بیشتر شرکتکنندگان زن (83/33 درصد) و با میانگین سنی 69/94 سال در گروه کنترل و 72/5 در گروه مداخله بودند. نتایج مطالعه نشان داد که با وجود کاهش میانگین اضطراب سالمندان در گروه مداخله، میانگین اضطراب پس از مداخله در گروه کنترل و مداخله معنادار نبود. آرامسازی پیشرونده عضلانی در طول زمان، سبب تغییرات نزولی و معنادار در علایم حیاتی سالمندان شده است (P<0.05).
نتیجهگیری: این نتایج میتوانند به پزشکان و متخصصان سلامت کمک کنند تا راهکارهای مناسبتری در مدیریت و کنترل اضطراب و شاخصهای حیاتی ارائه دهند.
مواد و روشها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو گروهه یک سو کور درباره سالمندان بستری در بیمارستان رسول اکرم (ص) در کلاله بود. در گروه مداخله و کنترل 38 نفر سالمند بعد از بررسی معیارهای ورود و خروج و تخصیص تصادفی وارد مطالعه شدند. در گروه مداخله انجام تکنیک آرامسازی پیشرونده عضلانی به مدت سه روز متوالی انجام شد. روش جمعآوری دادهها شامل پرسشنامههای روا و پایای اطلاعات دموگرافیک، اضطراب بک و پرسشنامه ثبت علایم حیاتی شامل فشار خون، ضربان قلب و تنفس بود. ملاحظات اخلاقی در این مطالعه رعایت شد. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS22 و آزمونهای آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: در این مطالعه بیشتر شرکتکنندگان زن (83/33 درصد) و با میانگین سنی 69/94 سال در گروه کنترل و 72/5 در گروه مداخله بودند. نتایج مطالعه نشان داد که با وجود کاهش میانگین اضطراب سالمندان در گروه مداخله، میانگین اضطراب پس از مداخله در گروه کنترل و مداخله معنادار نبود. آرامسازی پیشرونده عضلانی در طول زمان، سبب تغییرات نزولی و معنادار در علایم حیاتی سالمندان شده است (P<0.05).
نتیجهگیری: این نتایج میتوانند به پزشکان و متخصصان سلامت کمک کنند تا راهکارهای مناسبتری در مدیریت و کنترل اضطراب و شاخصهای حیاتی ارائه دهند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |