مقدمه و هدف : مصرف مواد مخدر یکی از جدیترین معضلات بشری و یکی از پیچیدهترین پدیدههای انسانی میباشد که پیشگیری از آن نیازمند کاربرد تئوریهای متعدد و تکنیکهای متنوع میباشد. تئوری های مبتنی بر انگیزش ترس یکی از راهکارهای مؤثر در پیشگیری از اتخاذ رفتارهای غیر بهداشتی می باشد و مدل توسعه یافته موازی (EPPM) با تلفیق و توسعه رویکردهای قبلی , به این سؤال پاسخ می دهد که چه زمانی و چرا نیروهای برانگیزاننده ترس موفق و چه زمانی نارسا میباشند. به منظور بررسی تاثیر برنامه آموزش پیشگیری و مهارتهای مقاومت در برابر سوء مصرف مواد و ایجاد مصونیت رفتاری در دانشآموزان دبیرستانهای منطقه 10 شهر تهران در مواجهه با مواد مخدر این مطالعه با بهره گیری از مدل EPPM به عنوان چارچوب تئوریک این پژوهش انجام گردید.
روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی یا مداخلهای و از نوع مطالعات کارآزمایی میدانی (Field Trial) میباشد. دو دبیرستان از میان 6 دبیرستان انتخاب گردیدند و سپس یک دبیرستان به عنوان گروه مورد مداخله (86 نفر) و یک دبیرستان یه عنوان گروه شاهد (107 نفر) انتخاب گردیدند .پس ازانجام ارزشیابی تشخیصی اقدام به مداخله آموزشی (در زمینه پیامدهای های سؤمصرف مواد و مهارت های مقابله با مواد مخدر) گردید. قبل از شروع مداخله آموزشی دو فعالیت به شرح زیر انجام گردید: انتخاب محبوبترین دانشآموزان براساس رأی دانش آموزان به عنوان یک عامل میانجی بین آموزشگر و دانشآموزان و انتخاب محبوب ترین دبیر در هر کلاس برای افزایش تعامل بین آموزشگر و دانشآموزان.
نتایج: نتایج به دست آمده نشان می دهد که اختلاف معنی داری برای میانگین نمره آگاهی t= -10.88 ,p<0.000))، نگرش t= -6.19 ,p<0.000)) ، قصد رفتاری t= -4.03 ,p<0.000)) ، مقاومت در برابر فشار دوستان t= -0.82 ,p<0.000)) و خودکنترلی t= -7.45 ,p<0.000)) بین دانش آموزان گروه های مداخله و شاهد وجود دارد. همچنین ارتباط معنی داری بین بهره گیری از مداخله آموزشی و امتناع از سؤمصرف مواد بین گروه مداخله 0% و گروه شاهد 3/6% با سطح معنی داری (X2=4.55d.f=1p=0.033) مشاهده گردید.
نتیجه نهائی: نتایج به دست آمده نشان می دهد تئوری های برانگیزاننده به همراه ارائه راهکارهای پیشگیرانه دارای اثربخشی قابل توجهی برای ایجاد ایمن سازی روانی برای امتناع از سؤمصرف می باشد و میتوان از تئوری های مبتنی بر انگیزش ترس در پیشگیری از سؤمصرف مواد مخدر استفاده کرد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |