دوره 11، شماره 2 - ( مجلۀ علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان-تابستان 1383 )                   جلد 11 شماره 2 صفحات 42-38 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


چکیده:   (17836 مشاهده)

سردرد میگرنی یکی از علل سردردهای عود کننده کودکان است. پیشگیری از حملات سردرد کیفیت زندگی را در کودکان مبتلا بهبود می بخشد. این مطالعه با هدف مقایسه اثرات درمانی و عوارض دارویی والپروات سدیم و پروپرانولول در پیشگیری از سردردهای میگرنی طراحی و انجام گردید.

          این مطالعه یک بررسی کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی بود که بر روی 52 کودک 15-7 ساله مبتلا به میگرن مراجعه کننده به درمانگاه اعصاب بیمارستان سینا و اکباتان همدان انجام شد. تمام کودکانی که معیارهای تشخیصی سردرد میگرنی را دارا بودند و حداقل 6 ماه از ابتلا آنها به میگرن گذشته بود وارد مطالعه شدند. کسانی که قبل از مطالعه داروهای والپروات سدیم و پروپرانولول را مصرف گرده بودند از مطالعه حذف شدند. روش نمونه گیری Convenience Sampling بود و جمعیت مورد مطالعه بطور تصادفی به دو گروه 26 نفری A (گروه پروپرانولول) و B (گروه والپروات سدیم) تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت 8 هفته به ترتیب تحت درمان با پروپرانولول و والپروات سدیم قرار گرفتند. چهار هفته بعد از درمان پاسخ درمانی ارزیابی شد.

          38.5% نمونه ها پسر و 61.5% دختر بودند. قبل از درمان میانگین تعداد حملات در گروه درمان با پروپرانولول 5.61 و در گروه درمان با والپروات سدیم 8.73 بار در ماه بدست آمد. بعد از درمان تعداد حملات در 21 مورد (80.8%) در گروه درمان با پروپرانولول و 19 مورد (73.1%) در گروه درمان با والپروات سدیم کاهش یافت . شدت درد در گروه پروپرانولول 18 مورد (69.2%) و در گروه والپروات سدیم در 15 مورد (57.7%) کاهش یافت. سر گیجه در گروه پروپرانولول در 3 نفر و در گروه والپروات سدیم در 2 نفر بروز کرد. در گروه والپروات سدیم اختلال تستهای کبدی در 11.5% بیماران بروز کرد. 2 نفر افراد در گروه والپروات سدیم CBC غیر طبیعی داشتند.

          والپروات سدیم و پروپرانولول در پیشگیری از حملات حاد میگرن در کودکان اثر و عوارض یکسان دارند و می توان در شرایطی که هریک از آنها منع مصرف دارد از دیگری استفاده نمود.

متن کامل [PDF 176 kb]   (12039 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: سایر تخصص هاي باليني

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.