بیماری بهجت یک واسکولیت ژنرالیزه با علت ناشناخته می باشد. درگیری چشمی بیماری بهجت بصورت ایریتیس حاد راجعه واسکولیت شبکیه ، خونریزی شبکیه ، ادم ماکولا و . . . می باشد. این مطالعه با هدف تعیین فراوانی درگیریهای چشمی در بیماران مبتلا به بیماری بهجت مراجعه کننده به درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان امام خمینی همدان در سال 1381 انجام گرفته است.

         مطالعه حاضر از نوع توصیفی مقطعی می باشد که به شکل آینده نگر بر روی 28 بیمار مبتلا به سندرم بهجت انجام گرفت. تمامی بیماران در درمانگاه چشم پزشکی مورد معاینه با Slit Lamp ، فوندسکوپی مستقیم و غیر مستقیم و سنجش حدت بینایی قرار گرفتند و اطلاعات بدست آمده در پرسشنامه مخصوص هر بیمار ثبت گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از برنامه نرم افزاری EPI 2000 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

          از کل بیماران مورد مطالعه 19 نفر مرد و 9 نفر زن بودند. شایع ترین سن بروز بیماری دهه چهارم زندگی بود. درگیری چشمی بصورت کلی در 20 نفر (71%) دیده شد. در 8 نفر بصورت کاتاراکت ، در 3 مورد بصورت پیگمانتاسیون عدسی ، در 2 مورد کاتاراکت کپسول خلفی ، در 11 نفر چسبندگی خلفی عنبیه ، در 2 مورد یووئیت قدامی ، در 3 نفر یوئیت خلفی و در 8 نفر یووئیت منتشر وجود داشت. 3 نفر دارای هایپوپیون بودند ، 11 نفر دارای ویتریتیس و 8 نفر دارای نوروپاتی ایسکمیک رتین ، در 8 نفر نکروز رتین و 8 نفر دارای واسکولیت عروق شبکیه ، 5 نفر دارای خونریزی شبکیه و 5 نفر ادم ماکولا داشتند. درگیری دهانی در 18 نفر (64.3%) اولین علامت بیماری بود.

          بطور کلی می توان بیان کرد که یووئیت قدامی و کاتاراکت در این مطالعه بیشتر از گزارش سایر مطالعات و یووئیت خلفی و منتشر کمتر از سایر گزارشات بوده است. مابقی نتایج تقریباً با دیگر مطالعات مطابقت دارد.