مقدمه و هدف: در شکستگی های تنه ماندیبل، انواعی که به صورت مایل دچار شکستگی گردیده اند، بیشترین میزان جااندازی نامطلوب حین جراحی را دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان دقت جا اندازی باز شکستگی مایل تنه ماندیبل با استفاده از ابزار TRS و مقایسه آن با روش مرسوم (فورسپس جا اندازی همراه با Lag Screws) طراحی شد.

روش کار: این مطالعه تجربی بر روی 30 نیم فک ماندیبل لاشه گوسفند انجام گرفت . پس از ایجاد شکستگی مایل در تنه هر نیم فک گوسفند، یک سمت با استفاده از TRS و سمت مخالف با روش مرسوم جااندازی شد. سپس فاصله بین قطعات شکستگی در جهارسطح تحتانی، فوقانی، باکال و لینگوال تعیین شد. داده ها ی بدست آمده با استفاده از آزمون های مجذورکای و دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

 نتایج: بر اساس داده های این مطالعه، فاصله بین لبه خطوط شکستگی در سطوح باکال، فوقانی و تحتانی بین روش TRS و روش مرسوم از نظر آماری اختلاف معنی دار نداشت. اما میزان این فاصله در سطح لینگوال، بین دو روش TRS و روش مرسوم دارای اختلاف معنی داری از نظر آماری بود (P<0.05).

نتیجه نهایی: نتایج مطالعه نشان داد که TRS می تواند یک ابزار کمکی مفید برای جا اندازی شکستگیهای مایل تنه ماندیبل باشد اما برای استفاده کلینیکی از آن، نیاز به مطالعات بیشتر می باشد.