تجربه نشان داده است که  در مادران دیابتیک,  کاهش انسولین از یک سو و افزایش سطح گلوکز خون از سوی‌دیگر می‌تواند گردش خون جنین را نیز تحت تأثیر قرار داده و از این طریق بر روند تکامل و تمایز بافتهای جنینی تأثیر بگذاردو شکل گیری طبیعی بخش‌های مختلف  از جمله سیستم اسکلتی, سیستم قلبی عروقی  و سیستم عصبی مرکزی را به‌مخاطره اندازد.  در این پژوهش سعی شده است تا با ایجاد دیابت تجربی که بر روی حیوان آزمایشگاهی صورت گرفته است,اثرات دیابت مادری بر روی تغییرات تکاملی جنین در رت  مورد مطالعه قرار گیرد.

          برای این منظور,  سلولهای بتای پانکراس 7 رت باکره از نژاد ویستار بطور شیمیایی و از طریق یک نوبت تزریق‌زیر جلدی mg/kg 160  آلوکسان محلول در  1 /0 میلی لیتر سرم فیزیولوژی خاموش شدند و   مشابه این عمل در 7 نمونه‌‌گروه کنترل فقط با تزریق واحد معادل از سرم فیزیولوژی صورت پذیرفت‌. سپس رت‌های دیابتیک  هر دو گروه با رت‌های نرسالم آمیزش داده شدند و روز صفر حاملگی در آنان مشخص گردید.  سپس  جنین‌های متعلق به هریک از مادران در روزچهاردهم حاملگی  جمع آوری و شمارش شدند و پس از فیکساسیون در محلول فرمالین  10 %   به کمک استرئومیکروسکوپ‌مورد بررسی قرار گرفتند.

          یافته‌های  حاصل از این پژوهش نشان میدهد که در مقایسه جنینهای گروه تجربی,  نسبت به کنترل, علاوه بر کاهش‌چشمگیری که در تعداد آنها وجود دارد طول سری دمی  (CR) نیز به شکل معنی داری در جنینهای تجربی کاهش یافته است‌(P<0.001) .   علاوه بر این,  نتایج مشخصی از نقایص ماکروسکوپی متفاوت از جمله نقص دستگاه بینایی (نامشخص بودن‌شکاف پلکی‌) و شنوایی (عدم تکامل گوش خارجی‌) و نقص‌های دیگری از قبیل  عدم تشکیل استخوانهای جمجمه و ایجاد اگزانسفالی,  نقص در شکل‌گیری طبیعی پوزه و باز ماندن جدار توراکس و نقایص اندام حرکتی در بعضی از جنینهای تجربی به چشم می‌خورد.

          پیدایش  تغییرات تکاملی غیر طبیعی  از قبیل آنچه که در نتایج حاصل از این مطالعه بدست آمد  می‌تواندنشانگر این واقعیت باشد که  نوسانات  گلوکز خون مادران دیابتی بگونه‌ای می‌تواند بر تکامل جنینی تأثیر بگذارد و منجر به‌بروز ناهنجاریهای متفاوت شود.