بروز ناشنوایی در سنین بحرانی  زبان آموزی یا قبل از آن به قابلیتهای زبانی وگفتاری کودک بشدت آسیب می رساند و وی را در محدودیت و محرومیت حسی و نقص توانائیهای ارتباطی قرار می دهد و سبب انزواطلبی ، افسردگی وناهنجاریهای متعدد اجتماعی روانی وعاطفی وی می گردد . لذا ضروری است تدابیری اتخاذ نمود که کودک ناشنوا به صورت نظامدار تجربه شنوایی بدست آورد وبا سهولت بیشتری صداها را تشخیص دهد و مابین اصواتی که در یافت می کند تمایز قائل شود واین امر توسط تربیت شنوایی فراهم می شود تا فرد بتواند حداکثر استفاده مفید را از باقیمانده شنوایی خود برای دریافت و ادراک شنیداری محرکات صوتی به عمل آورد. به همین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثرات شنوایی بر فرآیند گفتار و زبان کودکان ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان در سال 1378انجام گردید.

          در این پژوهش تجربی جامعه مورد مطالعه شامل 52 کودک ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان بود که در دو گروه 26 نفری آزمون وشاهد قرار گرفتند و بر اساس بهره هوشی ومیزان کم شنوایی گروه بندی شدند. متغیرهایی که دراین تحقیق اثر آنها در هر دو گروه کنترل شد عبارت بودند از : وجود کم شنوایی در محدوده 56 تا 90 دسی بل ، کم شنوایی قبل از یکسالگی، سن تقویمی زیر 7 سال ، عدم وجود معلولیت دوم، شنوا بودن والدین ودیگر اعضای خانواده، استفاده از سمعک مناسب از زمان شروع طرح و بهره هوشی 90 تا 130 .  برنامه
تربیت شنوایی به عنوان متغیر مستقل ومیزان ادراک شنیداری گفتار به عنوان متغیر وابسته تحقیق در نظر گرفته شد.گروه آزمون  علاوه بر آشنایی با روش ارتباطی اشاره در طی جلسات تربیت شنوایی با روش ارتباط شفاهی نیز آشنا شدند،در حالیکه کودکان گروه شاهد برای برقراری ارتباط صرفا از روش ارتباط شفاهی استفاده میکردند.

          یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که استفاده از برنامه تربیت شنوایی سبب رشد گفتار و زبان در کودکان ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان می شود و کودکانی که  باقیمانده شنوایی بیشتری داشتند رشد گفتار و زبان در آنها نسبت به کودکانی که از باقیمانده شنوایی کمتری برخوردار بودند بیشتر است. همچنین بین جنس و سن این کودکان  با رشد گفتار و زبان در آنها ارتباطی مشاهده نگردید.

           نتایج نشان داد که بعد از دریافت برنامه تربیت شنوایی قابلیت دریافت، تمایز گذاری و شناسایی اصوات گفتاری وغیر گفتاری و مهارت لبخوانی کودکان ناشنوا با استفاده از روش شفاهی به میزان قابل توجهی پیشرفت
می نماید و بیشتر از کودکان گروه شاهد بود.