به منظور شناخت خصوصیات و تعیین درصد باروری کیستهای هیداتیک دامی و تعیین درصد زنده بودن پروتواسکولکسهای آنها در منطقه زنجان، طی بهار و پاییز سال 1377 این مطالعه انجام پذیرفت.

تعداد 118 رأس گوسفند و 114 رأس گاو و گوساله آلوده به کیست مورد مطالعه قرار گرفتند. بدین منظور تعداد کیستهای هر اندام شمارش و ابعاد آنها اندازه گیری شد و پس از تعیین نوع کیست ها از لحاظ باروری و نوع حفره درصد زنده بودن پروتواسکولکسها درون آنها با روش رنگ آمیزی با ائوزین تعیین گردید.

طبق نتایج بدست آمده 17% گوسفندان آلوده دارای کیستهای کبدی، 5/47% دارای کیستهای ریوی و 5/35% دارای کیستهای کبدی و ریوی و همچنین 26/5% گاو های آلوده دارای کیستهای کبدی ، 7/80% دارای کیستهای ریوی 04/14% دارای کیستهای کبدی و  ریوی بوده اند.  بعلاوه 15/49% گوسفندان دارای کیستهای بارور، 5/30% دارای کیستهای مخلوط بارور و غیر بارور و 35/20% دارای کیستهای غیر بارور و در گاو 5/3% دارای کیستهای مخلوط بارور و غیر بارور و 5/96% دارای کیستهای غیر بارور بوده اند. فراوانی کیستهای تک حفره ای درهر دو اندام کبد و ریه بیش از کیستهای چند حفره ای بوده و درصد باروری کیستهای کبدی بیش از کیستهای ریوی و کیستهای چند حفره ای بیش از کیستهای تک حفره ای بوده است. متوسط درصد زنده بودن پروتواسکولکسهای موجود در کیستهای بارور گوسفند 67% و در کیستهای بارور گاو 58% بوده است. ولی در بین کیستهای کبدی و ریوی و تک حفره ای و چند حفره ای تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

نتیجه نهایی اینکه با توجه به شدت آلودگی گوسفندان به کیست هیداتیک که به مراتب بیش از گاوها بوده است، می توان گوسفندان آلوده در منطقه را به عنوان یک خطر بالقوه در انتشار آلودگی به شمار آورد.