در این مطالعه ۳۰ بیمار را برای بررسی علت اسهال بعد از عمل جراحی به محقق معرفی کردند که خلاصه نتایج حاصل در بررسی علت اسهال آنها به شرح زیر است:

۲ مورد بعد از عمل جراحی برداشتن آپاندیس اسهال داشتند که خود به خود محو گردید و علت خاصی برای آنها پیدا نشد.

۳ مورد بعد از عمل جراحی ناشی از پریتونیت دچار اسهال بودند که ناشی از عفونت با رژم بیماریزایی E.Coli بود.

یک مورد بعلت کارسینوم مدولاری تیروئید تحت عمل جراحی قرار گرفته بود و اسهال داشت.

۲ مورد بدنبال عمل برداشتن آپاندیس دچار اسهال ناشی از آلودگی آمیبی بودند.

یک مورد تحت عمل جراحی قرار گرفته و دریچه ایلئوسکال و کولون راست در آنها برداشته شده بود و بعد از عمل دچار اسهال بودند.

دو مورد بعد از جراحی و ترمیم فتق مغبنی مبتلا به اسهال ناشی از آلودگی با ژیاردیا بودند.

یک بیمار به دنبال عمل جراحی گاسترکتومی دچار اسهال بود.

هیجده مورد بعد از اعمال جراحی و مصرف آنتی بیوتیک دچار اسهال و کولیت سودوما مبرانو بودند.

در این بررسی مشخص شد که مهمترین و شایع ترین علت اسهال های بعد از اعمال جراحی در سال ۷۰ در بیمارستان بوعلی کولیت سودومامبرانو بوده است.

       قرص برنج که بنام های تجارتی Celphos و Quick Phos نیز نامیده می شود بعد از بلع در تماس با رطوبت دستگاه گوارش و حتی در تماس با رطوبت آتمسفر ، گاز خطرناک فسفین (PH۳) آزاد می نماید. فسفین گازی است بیرنگ با بوی سیر و ماهی گندیده که میزان مجاز آن ۰,۳ PPM بوده و یک قرص سه گرمی آن ۷۵ PPM گاز آزاد می نماید.

         حداکثر تحمل انسان ۱۰۰-۱۹۰ PPM در یک ساعت است. ۲۰۰۰ PPM آن در ظرف چند دقیقه منجر به مرگ می شود.اخیرا" مصرف این قرص در جوانان بقصد خودکشی شایع شده است.

         این گاز با اختلال و ممانعت از سنتز پروتئین سلولی عمل نموده و نهایتا" پرمابلیته دیواره سلولی را در برابر یون های حیاتی مسدود و منجر به توقف عمل سلولی می گردد. بدلایل ناشناخته این اختلالات بیشتر محدود به سلول های قلبی و ریوی و عروق انتهائی می باشد ضایعات پاتولوژیکی یاد شده در پاره ای موارد در کبد و کلیه نیز مشاهده می گردد.

         در دو مورد بیمار گزارش شده مسمومیت اتفاقی و غیر عمد بدنبال استنشاق گاز فسفین رها شده در اطاق خواب آنان اتفاق افتاده است. موارد نادری از مسمومیت های اتفاقی با این گاز در نشریات پزشکی به نگارش درآمده است.  

مواد اصلی تشکیل دهنده سنگهای کلیه شامل اگزالات کلسیم، فسفات کلیسم، اسید اوریک و سیستین و یا مخلوطی از این مواد با مواد فسفات آمونیوم منیزیم می باشد که این مواد به کمک ماتریکس هایی کریستالیزه شده و تشکیل سنگ کلیه را می دهند. تشخیص مواد اصلی بوجود آورنده هر سنگ عامل مهمی در طرح ریزی درمان فرد مبتلا می باشد و تصمیم گیری درباره روش درمان صحیح بیمار نیاز به آگاهی از ترکیبات تشکیل دهنده سنگ دارد. این مطالعه با هدف تعیین ترکیبات شیمیایی تشکیل دهنده سنگهای مجاری ادراری انجام گرفت.

در این پژوهش که روی ۲۶۷ مورد سنگ مجاری ادرار انجام گرفت سنگها از نظر ماکروسکپی و ترکیبات شیمیایی تشکیل دهنده مورد تجزیه قرار گرفتند.

اکثریت ترکیبات تشکیل دهنده سنگها از اگزالات کلسیم ۹/۹۵% و کلسیم غیر اگزالات ۹۷% و اسید اوریک ۲/۵۳% بودند.

اطلاعات بدست آمده از آنالیز شیمیایی سنگها می تواند در طرح ریزی درمان و اصلاح رژیم غذایی جهت جلوگیری از بروز مجدد سنگ کاربرد داشته باشد.

کمبود ید یکی از شدیدترین و مهمترین آندمیهای جهانی دوران ما محسوب می شود. اختلالات ناشی از کمبود ید در زمره مهمترین مسائل بهداشتی ـ درمانی کشور بوده و برنامه کنترل و پیشگیری از بروز این اختلالات از جمله تولید و توزیع نمک یددار از سال ۱۳۶۸ به مرحله اجرا درآمده است. به منظور پایش برنامه کشوری مبارزه با کمبود ید در سال ۱۳۷۵ ، این بررسی در دانش آموزان ۸ تا ۱۰ ساله استان همدان انجام شد.

          طی یک بررسی توصیفی ـ مقطعی از طریق نمونه گیری تصادفی تعداد ۱۳۰۰ دانش آموز ( به تعداد مساوی دختر و پسر) از نظر شیوع گواتر از طریق معاینه بالینی ، اندازه گیری T۴ , T۳ و TSH سرم به روش رادیوایمیونواسی و جذب (T۳RU) T۳ و نمونه ادرار برای اندازه گیری ید ادرار به روش هضم مورد بررسی قرار گرفتند.

          میانگین T۳ , T۴ و TSH سرم به ترتیب mg/dl ۲±۶/۹ ، ng/dl ۳۱±۱۶۵ و mIu/ml ۷/۰±۷/۱ بود. تفاوتی بین آنها در دو جنس و بین دانش آموزان شهری و روستایی وجود نداشت. ۶ نفر T۴ بالاتر از mg/dl ۵/۱۲ داشتند ، میانه دفع ادراری ید در جمعیت مورد مطالعه mg/dl ۳۶ بوده که در ۸۹% موارد بیشتر از mg/dl ۱۰ بود. ید ادرار کمتر از
mg/dl ۵ در ۴% موارد وجود داشت. فراوانی کلی گواتر در استان ۸۶% بوده که به ترتیب در دختران و پسران ۹۱% و ۷۸% بود.

          یافته های این بررسی نشان می دهد که ۷ سال پس از شروع یدرسانی و ۲ سال پس از آنکه بیش از نیمی از جمعیت استان از نمک یددار استفاده کرده اند ، ید ادرار در گروه سنی ۸ تا ۱۰ ساله استان همدان به حد مطلوب سازمان جهانی بهداشت رسیده است. اما با توجه به اینکه هنوز ۸۶% از جمعیت مورد مطالعه مبتلا به گواتر هستند ، این استان در سال ۱۳۷۵ از نظر گواتر هیپرآندمیک محسوب می شود.

مقایسه اثر فرآورده های تولید شده با کاربردهای یکسان توسط شرکتهای مختلف ، یا مقایسه فرآورده های تولید داخل با فرآورده های خارجی می تواند گامی مؤثر و مهم در جهت بهبود کیفی فرآورده های داخلی باشد. در این بررسی اثر ضد اسپاسمی دو فرآورده گیاهی گریپ میکسچر و کاراوی میکسچر که به عنوان ضد اسپاسم و ضد نفخ گوارشی در کودکان تجویز می گردد مورد مقایسه قرار گرفته اند.

          قطعه ای به اندازه ۲ سانتی متر از ژژونوم موش صحرایی در یک حمام بافت حاوی محلول فیزیولوژیک تیرود ۳۷ درجه سانتیگراد که اکسیژن صددرصد دریافت می نمود قرار داده شد. با افزودن استیل کولین به محلول حمام بافت ، تا غلظت یک میکرو مول اسپاسم ایجاد شد و پس از به کفه رسیدن کشش حاصله ، حجم های مختلف از دارو به حمام اضافه گردید ، اثر مهاری دارو بر روی اسپاسم ثبت شد و پس از دوبار شستشوی روده و برگشت روده به میزان کشش پایه ، حجم های مختلف از داروی دوم بررسی گردید. نتایج بدست آمده با آزمون Paired t-test مورد مقایسه قرار گرفتند.

          نتایج بدست آمده نشان دهنده اثر مهاری هر دو دارو بر اسپاسم ایجاد شده توسط استیل کولین بر روده موش صحرایی بود که متناسب با افزایش حجم داروی بکار رفته میزان مهار افزایش می یافت. مهار ایجاد شده توسط کاراوی میکسچر در تمامی حجم های بکار برده شده در مقایسه با گریپ میکسچر افزایش معنی داری نشان داد(P<۰,۰۵).

          فرآروده گیاهی کاراوی میکسچر اثر مهاری بیشتری بر اسپاسم ناشی از استیل کولین در روده موش صحرایی دارد و ممکن است این دارو در انسان نیز بتواند اثر مشابهی داشته باشد.

 دیابت ملیتوس یکی از شایعترین بیماریها در جوامع بشری است که مقابله با عوارض ناشی از آن هزینه هنگفتی را به سیستم درمانی تحمیل می نماید. مهمترین و شاخص ترین علامت کلینیکی آن افزایش قند خون می باشد که منجر به گلیکه شدن پروتئینهای مختلف بدن می گردد که این امر باعث تغییر ماهیت ، ساختمان و عملکرد بیوشیمیایی آنها می شود. یکی از راههای احتمالی درمان دیابت ملیتوس، کاهش یا مهار این واکنش است. بنظر می رسد که استفاده از افزودنیهای غذایی مانند زردچوبه ، هل و زنجبیل در این راه مفید و موثر باشد. هدف از این تحقیق، بررسی تأثیر ترکیبات فوق بر روی واکنش گلیکه شدن آلبومین بصورت in vitro می باشد.

          بدین منظور در حضور غلظتهای مختلف هریک از این ترکیبات ، واکنش گلیکه شدن آلبومین بصورت in vitro انجام شد و با روش تیوباربیتوریک اسید مورد سنجش قرار گرفت.

          نتایج حاصل نشان داد که افزودنیهای مورد مطالعه در غلظتهای سه گانه g/dl ۱ ،g/dl ۰,۲ و g/dl ۰,۱ دارای اثر مهاری بر واکنش گلیکه شدن آلبومین می باشند و در این میان ، زنجبیل در غلظت g/dl ۱ دارای بیشترین مهار بود (۷۸ درصد). ترتیب اثرات ترکیبات فوق ، بدین صورت است: زردچوبه > هل > زنجبیل

         نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیبات فوق باعث کاهش واکنش گلیکاسیون آلبومین می گردند.

  تشخیص هپاتیت B با توجه به فراوانی میزان عفونت ناشی از آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در بین روشهای تشخیصی، اخیرا تکنیک PCR بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. گزارش های ارائه شده در مراکزی که از این تکنیک استفاده مینمایند حاکی از وجود برخی از موارد منفی کاذب میباشد. هدف از انجام این مطالعه بررسی مقایسه ای بین روشهای خالص سازی رایج میباشد تا ضمن آگاهی از میزان کارایی هر یک بهترین روش شناسایی گردد.

          از ۳۰ نمونه دریافتی از بیماران مراجعه کننده به درمانگاه هپاتیت بیمارستان شریعتی تهران که مبتلا به هپاتیت مزمن بوده و HBs آنتی ژن مثبت و HBe آنتی ژن منفی بودند نمونه سرم تهیه گردید. استخراج HBV DNA با سه روش توسعه یافته جوشاندن بعنوان یک روش سریع، روش فنل کلروفرم بعنوان یک روش دقیق، و روش خالص سازی مبتنی بر گوانیدیوم هیدروکلراید انجام گردید. کیتPCR برای تشخیص هپاتیت از شرکت سیناژن استفاده گردید که شامل آنزیم taq پلیمراز و مخلوط واکنشی متشکل از پرایمر dNTP و بافر واکنش بود. پروتکل PCR مزبور قادر به تکثیر محصولی به طول bp ۳۵۳ بود. سپس با چرخه گرمایی مناسب نمونه ها با واکنش PCR تکثیر گردید و محصول PCR در سه روش مقایسه شد.

          نتایج بدست آمده در مرحله اول موید موفقیت پروتکل استفاده شده در تشخیص DNA هپاتیت B در سرم بود. همچنین میزان موارد مثبت روش جوشاندن ، روش فنل کلروفرم و کیت خالص سازی به ترتیب ۱۹،۱۶ و ۲۳ و موارد منفی به ترتیب ۱۴، ۱۱ و ۷ مورد بود.

          روش PCR  سریعترین و دقیق ترتین روش جهت شناسایی بیماران بوده و روش تخلیص DNA  توسط گوانیدیوم هیدروکلراید در ویروس ها موفقیت آمیز ترین روش بکار رفته در این بررسی است.

از مسایل مهمی که مبتلایان به سکته قلبی با آن روبرو هستند مشکلات روحی و روانی نظیر افسردگی می باشد که حدوداً ۶۵ درصد بیماران آن را تجربه می کنند و بهمین سبب  موجب  تاخیر  در بازگشت  به کار , کاهش کیفیت زندگی و افزایش خطر مرگ می شود. هدف از این پژوهش تعیین و مقایسه میانگین امتیاز افسردگی مبتلایان قبل , بعد و یکماه بعد از مداخله در دو گروه بود .

          این پژوهش , مطالعه ای نیمه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی , دو گروهی و سه مرحله ای است که بر روی ۲۲ بیمار مبتلا به سکته قلبی که بطور تصادفی در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند انجام شد ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه افسردگی بک بودکه قبل ، بعد و یکماه بعد از مداخله جهت تکمیل به افراد مورد پژوهش ارائه شد. مداخله به صورت جلسات گروه درمانی با طول عمر هشت جلسه و فراوانی دو بار در هفته و به مدت ۹۰-۴۵ دقیقه انجام شد . به منظور دستیابی به نتایج از نرم افزار SPSS و آزمونهای تی زوج و آزمون تی استودنت استفاده گردید.

          با توجه به یافته ها مشاهده شد که میزان افسردگی مبتلایان به سکته قلبی بعد و یکماه بعد از مداخله کاهش قابل توجهی در مقایسه با قبل از مداخله داشته است و با P<۰,۰۰۰۱ در گروه آزمون, تفاوت آماری معنی داری مشاهده گردید.

          باتوجه به نتایج ،گروه درمانی تاثیر بسزایی بر کاهش میزان افسردگی مبتلایان داشته است و تداوم اثر آن تا یکماه بعد از مداخله نیز قابل مشاهده است.

مقدمه و هدف : اکثر بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه جهت اصلاح عوارض تحت دیالیز قرار می گیرند. تغییرات ایجاد شده در پارامترهای بیوشیمیایی خون قبل و بعد از دیالیز بستگی به کیفیت عمل دیالیز دارد. نوع غشاء ، غلظت محلول دیالیز ، نوع محلول رقیق کننده از جمله فاکتورهایی است که در این مسئله دخالت دارند. نظر به اینکه اثرات دیالیزهای انجام شده در مرکز دیالیز همدان بر روی پارامترهای بیوشیمیایی مرتبط با استخوان قبلا" ارزیابی نگردیده بود و اطلاعاتی نیز در مورد تفاوت های احتمالی کاربرد غشاءهای مختلف تولید داخل (شامل HD,R_۴,R_۳,S_۳) موجود نبود ، لذا این مطالعه با اهداف یاد شده طراحی و انجام گردید.

روش کار : در این مطالعه از بیمارانی که در مرکز دیالیز بیمارستان اکباتان همدان تحت عمل دیالیز قرار می گرفتند نمونه خون قبل و بعد از دیالیز تهیه گردید. پارامترهای Hb ، Hct با استفاده از دستگاه سل کانتر ABX و سطح سرمی Ca , P , Urea , Creatinine, Total Protein , ALP با استفاده از اتوانالایزر Tecnichon RA۱۰۰۰ اندازه گیری گردید. میانگین سطح سرمی این ترکیبات قبل و بعد از دیالیز با استفاده از آزمون t زوجی مورد مقایسه قرار گرفت. جهت آنالیز نتایج مربوط به غشاهای مورد استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه استفاده شد.

نتایج : نتایج حاصل نشان داد میزان کلسیم بعد از دیالیز ۳۳ درصد افزایش داشت (P<۰,۰۰۰۱). در حالیکه کاهش حدود ۳۶ درصد در میزان فسفر مشاهده گردید (P<۰,۰۰۰۱). در میزان فعالیت ALP تغییرات معنی داری مشاهده نگردید. با توجه به نوع غشاهای استفاده شده در تصحیح میزان اوره و کراتینین بیشترین کارآیی را غشا نوع HD و کمترین کارآیی را غشا نوع R_۴ داشت. در مورد سایر فاکتورهای مطالعه شده اختلاف معنی داری بین عملکرد انواع غشاها مشاهده نگردید.

نتیجه نهائی : براساس اطلاعات بدست آمده می توان نتیجه گیری کرد که دیالیزهای انجام شده در این مرکز به مقدار قابل توجهی پارامترهای مورد مطالعه را تصحیح کرده است. همچنین غشاهای مورد استفاده اثرات متفاوتی روی تصحیح این پارامترها نشان دادند.

مقدمه وهدف: کمبود ید و اختلال‌های ناشی از آن به عنوان یک مشکل عمده بهداشتی ـ تغذیه‌ای در ایران از سال‌ها قبل شناخته شده است. استان همدان یکی از مناطقی است که در مطالعات قبل از یدرسانی دارای شیوع بالای گواتر آندمیک بوده است. در ایران برنامه کنترل و پیشگیری از بروز این اختلال‌های از جمله تولید و توزیع نمک یددار از سال ۱۳۶۸ به مرحله اجراء درآمده است. به منظور پایش برنامه کشوری مبارزه با کمبود ید در سال ۱۳۸۰ این بررسی در دانش‌آموزان ۷ تا ۱۰ ساله استان همدان انجام شد.

روش کار : طی یک بررسی توصیفی ـ مقطعی از طریق نمونه‌گیری تصادفی تعداد ۱۲۰۰ دانش‌آموز (به تعداد مساوی دختر و پسر) انتخاب شدند. شیوع گواتر از طریق معاینه بالینی انجام و طبق تقسیم‌بندی سازمان جهانی بهداشت درجه‌بندی شد. نمونه ادرار از یک دهم نمونه‌ها اخذ گردید و اندازه‌گیری ید ادرار به روش هضم انجام شد.

نتایج: درصد کلی گواتر در دانش‌آموزان استان ۱۸ درصد به ترتیب در دختران و پسران ۱۵,۸ و ۲۰.۲ درصد بود. میانه ید ادرار در جمعیت مورد مطالعه ۱۵.۳ میکروگرم در دسی‌لیتر بود. در ۷۸.۳ درصد موارد ید ادرار بیشتر از ۱۰ میکروگرم در دسی‌لیتر بود و سطح یـــد ادرار کمتر از ۵ میکروگرم در دسی‌لیتر در ۸.۷ درصد موارد وجود داشت. هیچ مورد ید ادرار کمتر از ۲ میکروگرم در دسی‌لیتر وجود نداشت. تفاوتی در شیوع گواتر و میزان ید ادرار بین دو جنس و نیز بین دانش‌آموزان شهر و روستا مشاهده نشد.

نتیجه نهایی: یافته‌های این بررسی نشان می‌هد که در مقایسه با بررسی کشوری سال ۱۳۷۵ درصد گواتر در دانش‌آموزان کاهش معنی‌داری داشته و ید ادرار دانش‌آموزان استان همدان همچنان در حد مطلوب سازمان جهانی بهداشت می‌باشد. لذا استان همدان در زمره مناطق "عاری از کمبود ید " محسوب می‌شود.

مقدمه و هدف: یکی از شاخص های مهم پژوهشی و تولید علم در دانشگاهها که از جایگاه ویژه ای در کشورمان برخوردار است مقالات علمی منتشر شده و برگرفته از پژوهشهای اصیل و هدفمند و چاپ آنها در مجلات معتبر داخلی و خارجی می باشد. با نگاهی به آمار و فعالیتهای انجام شده در دانشگاه علوم پزشکی همدان در این خصوص اگرچه نتایج از نظر کیفی و کمی قابل تقدیر است لیکن نسبت به کل اعضاء هیأت علمی دانشگاه رضایت بخش نمی باشد. بهمین منظور این مطالعه با هدف تعیین عوامل مؤثر بر عدم گرایش به نگارش مقالات علمی از دیدگاه اعضاء هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام گردید.

روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی ـ مقطعی و بصورت سرشماری انجام شد ، جامعه آماری آنرا کلیه اعضاء هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال ۱۳۸۵ (۲۶۰ نفر) تشکیل می داد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه از نوع بسته بود که به دو بخش مشخصات فردی و بخش نگرش تقسیم شد ، بر اساس مقیاس لیکرت بالاترین نمره نگرش ۵ و پائین ترین آن ۱ در نظر گرفته شد. پس از اطمینان از روائی و پایائی پرسشنامه جهت انجام طرح تحقیق پرسشنامه ها بین کلیه اعضاء هیأت علمی توزیع گردید. پس از دریافت پرسشنامه های تکمیل شده و حذف موارد ناقص و مخدوش نهایتاً اطلاعات ۲۲۸ پرسشنامه توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از روشهای آماری توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: از دیدگاه واحدهای مورد پژوهش عوامل مؤثر بر عدم گرایش به نگارش مقالات علمی به ترتیب اولویت عبارت بودند از: مشغله زیاد در امور آموزشی ، تدریس و یا درمان با میانگین نمره ۱,۱۶ ± ۳.۸۹ ، موانع موجود در انجام پروژه های اصیل پژوهشی و گزارش نتایج بصورت مقالات با میانگین نمره ۰.۹۳ ± ۳.۸۸ ، طولانی بودن زمان ارائه تا چاپ مقالات در مجلات علمی فارسی با میانگین نمره ۱.۰۷ ± ۳.۸۴ و نداشتن تسلط کافی به زبان انگلیسی با میانگین نمره ۱.۰۵ ± ۳.۸۳. سایر عوامل به ترتیب اهمیت وتاثیر گذاری در اولویت های بعدی قرار داشتند.

نتیجه نهائی: موانع موجود در نگارش مقالات علمی حول سه محور مشکلات سازمانی ، مشکلات شخصی و سازمانی و مشکلات صرفاً شخصی قابل بررسی و طبقه بندی است که با مساعدت مسئولین ارشد دانشگاه و سعی و تلاش اعضاء هیأت علمی در رفع آنها ، می توان امیدوار بود که گرایش و تمایل به نگارش مقالات علمی افزایش یابد.

مقدمه و هدف: کنترل متابولیک در بیماران دیابتی نوع یک در دوران بلوغ به علت افزایش مقاومت به انسولین دچار اختلال می‌شود لذا آن گونه که بعضی مطالعات نشان داده اند،‌ یک روش درمانی مانند افزودن متفورمین به انسولین ممکن است در بهبود کنترل قند خون و وضعیت متابولیک این بیماران مفید باشد. به همین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثر افزودن متفورمین به انسولین در کنترل قند خون بیماران جوان مبتلا به دیابت نوع یک انجام شد.

روش کار: این کارآزمایی بالینی کنترل شده سه سوکور بر روی ۳۲ بیمار به مدت ۳ ماه انجام شد. بیماران در دو گروه ۱۶ نفری متفورمین و پلاسبو قرار گرفتند. متفورمین و دارونما براساس وزن به رژیم درمانی آنان افزوده شده و در طول ۳ ماه بیماران ماهی یک بار ویزیت و هفته ای یکبار پایش تلفنی شدند. در نهایت وزن، شاخص توده بدنی (BMI) و دوزاژ انسولین، قند خون ناشتا (FBS)، HbA۱C، تری گلسیرید (TG)، کلسترول و LDL در هر گروه مقایسه شدند. داده ها با آزمون های آماری تی، مجذور کای و دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج: میانگین FBS بعد از مطالعه در گروه متفورمین (۱۱۳,۵۶±۱۴.۹ میلی گرم بر دسی لیتر) به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما ( mg/dl۱۳۲.۹۴±۱۷.۲۱) بود (۰.۰۲=P). همچنین TG بعد از مطالعه در گروه متفورمین (۸۷.۹۴±۱۳.۴۵) به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما (۹۹.۵±۱۴.۸۸) بود (۰.۰۲۸=P). میانگین سایر متغیرها شامل BMI، دوزاژ انسولین،HbA۱C، کلسترول و LDL در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی‌داری با هم نداشتند.

نتیجه‌نهایی: افزودن متفورمین به انسولین در درمان بیماران دیابتی نوع یک در سنین بلوغ می‌تواند موجب کاهش و کنترل بهتر FBS و TG شود اما تأثیر قابل ملاحظه‌ای در BMI و کاهش دوزاژ انسولین و کلسترول و LDL و HbA۱C ندارد.

مقدمه و هدف: توکسوپلاسموز یکی از شایع ترین عفونتهای انگلی انسان بوده که در زنان باردار می‌‌تواند سقط یا ضایعات جنینی جبران ‌ناپذیری ایجاد نماید. هدف این مطالعه تعیین سرواپیدمیولوژی عفونت توکسوپلاسموز در زنان باردار شهری و روستایی مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان خرم‌آباد در سالهای ۸۶-۱۳۸۵ می‌باشد.

روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی می‌باشد که در آن جمعاً ۳۹۰ نفر افراد تحت مطالعه (شامل ۲۵۰ نفر از زنان باردار شهری و ۱۴۰ نفر از زنان باردار روستایی) مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان خرم‌آباد، به روش خوشه‌ای- تصادفی دو مرحله‌ای انتخاب و جهت یافتن آنتی‌بادی های اختصاصی ضد توکسوپلاسما در نمونه خون آنها از کیت‌های IgG-ELISA و IgM-ELISA استفاده گردید. سپس نتایج حاصل با استفاده از آزمونهای ناپارامتری و آنالیزواریانس مورد واکاوی آماری قرار گرفتند.

نتایج: در این مطالعه شیوع سرمی توکسوپلاسموز در جامعه شهری ۳۰,۸% و در جامعه روستایی ۳۱.۴% برآورد گردید. از این عده، ۲۳.۶% و ۷.۲% زنان شهری و ۲۳.۵% و ۷.۹% زنان روستایی به ترتیب مبتلا به عفونتهای مزمن و حاد (یا تحت‌‌حاد) توکسوپلاسموز بودند. بین سطح عیار IgG و سن افراد (P<۰.۰۰۱) و همچنین بین سطح عیار هر دو آنتی‌بادی و سطح تحصیلات افراد رابطه آماری معنی‌دار مشاهده گردید (P<۰.۰۱)، اما بین عیار مثبت آنتی‌بادی و سایر متغیرها ارتباط معنی‌داری دیده نشد.

نتیجه نهایی: نتایج حاصل از این بررسی نشان می‌‌دهد که افزایش سطح تحصیلات و ارتقاء آگاهی‌های بهداشتی مردم می‌‌تواند باعث کاهش میزان ابتلا به توکسوپلاسموز گردد. از طرفی با توجه به اینکه ۶۹% زنان باردار منطقه فاقد مصونیت لازم در برابر این بیماری هستند، لذا اتخاذ اقدامات موثر پیشگیرانه و کنترلی در این منطقه کاملاً ضرورت دارد.

مقدمه و هدف: بیماری ریوی یکی از مهمترین علل مرگ و میر در مبتلایان به اسکلرودرمی است. بنابراین تشخیص زود هنگام درگیری ریوی ضروری می باشد. این مطالعه برای ارزیابی شیوع اختلالات ریوی در مبتلایان به اسکلرودرمی به وسیله رادیوگرافی قفسه سینه (Chest X-Ray) و توموگرافی کامپیوتری با قدرت تحلیل بالا (High Resolution Computed Tomography) و توصیف علائم و یافته های این افراد صورت پذیرفت.

روش کار: در این مطالعه مقطعی ۵۲ بیمار مبتلا به اسکلرودرمی که طی سالهای ۱۳۹۰-۱۳۸۹ به درمانگاه و کلینیک روماتولوژی مراجعه کردند تحت معاینه بالینی قرار گرفته و برای هر یک CXR و HRCT انجام شد و نوع درگیری ریوی آنان مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج: اسکلرودرمی در ۴۰ نفر (۷۶,۹%) منتشر و در ۱۲ نفر (۲۳.۱%) محدود بود. میانگین سنی افراد ۹.۷۳±۳۹.۵ سال بود. HRCT در ۲۱ بیمار (۴۰.۴%) طبیعی ، در ۱۹ بیمار (۳۶.۵%) NSIP و در ۱۲ نفر (۲۳.۱%) UIP گزارش شد. CXR نیز در ۱۹ نفر (۳۶.۵%) طبیعی، در ۱۵ نفر ( ۲۸.۸%) رتیکولار خفیف، در ۱۴ نفر( ۲۶.۹%) رتیکولار واضح و در ۴ نفر ( ۷.۷%) نمای لانه زنبوری گزارش شد. در بین ۶ نفر (۱۱.۵%) از بیماران بدون تنگی نفس، ۲۲ نفر (۴۲.۳%) بدون شکایت سرفه، ۲۰ نفر (۳۸.۴%) فاقد کراکل در سمع ریه ها و ۲۶ نفر (۵۰%) فاقد کلابینگ در معاینه، HRCT نمای غیر طبیعی را نشان داد و به طور کلی در ۲ بیمار(۳.۸%) بدون هیچگونه یافته و علائم ریوی UIP دیده شد.

نتیجه نهایی: HRCT روشی غیر تهاجمی است که می تواند درگیری ریوی را در مراحل ابتدایی بیماری حتی در مواردی که هیچ علامت و یافته ریوی وجود ندارد نشان دهد.

مقدمه: نئوپلاسم درون ریزمتعدد نوع IIa شامل فئوکروموسیتوم ،کارسینوم مدولری تیروئید و هیپرپاراتیروئیدی است که به شکل اتوزوم غالب به ارث می رسد. فئوکروموسیتوم در تقریباً نیمی از بیماران مبتلا به این سندرم بروز می کند و خود یک علت ترشح نابجای کورتیکوتروپین است که می تواند منجر به تظاهرات سندرم کوشینگ گردد. البته سندرم کوشینگ ناشی از این تومور بسیار نادر است.

معرفی بیمار: در این گزارش یک زن ۲۶ ساله با ضعف شدید عضلات پروگزیمال، ضایعات پوستی انتهای اندامها، افزایش فشارخون شریانی ودیابت اخیر معرفی می شود. در آزمایشات هیپوکالمی،آلکالوزمتابولیک و سطوح بسیار بالای کورتیزول، متانفرین، نورمتانفرین، کلسی تونین و درتصویربرداری تشخیصی توده دوطرفه غدد فوق کلیوی مشهود بود.

نتیجه نهایی: در بیمارانی با پرفشاری خون، دیابت اخیر و هیپوکالمی باید سندرم کوشینگ و فئوکروموسیتوم بررسی شوند.

مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، سلول‌های T CD۴+ خون محیطی از ۴۰ بیمار و ۴۰ فرد سالم (کنترل) جداسازی شد. درصد سلول‌های T CD۴+ ترشح‌کننده IFN-γ با استفاده از فلوسایتومتری و بیان ژن‌های مربوطه با استفاده از Real-time PCR سنجش شد.

یافته‌ها: درصد سلول‌های T CD۴+ ترشح‌کننده IFN-γ در بیماران نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری نشان داد (۰۰۱/۰P<). میزان بیان ژن‌های IRF۱ و NFκB در بیماران بیشتر از گروه کنترل بود (به ترتیب ۰۲/۰P= و ۰۰۱/۰P<). همبستگی مثبت معناداری بین سلول‌های T CD۴+ ترشح‌کننده IFN-γ و ژن‌های IRF۱ و NFκB در بیماران مشاهده شد (به ترتیب ۰۰۱/۰P= و ۰۰۲/۰P=). همبستگی مثبت معناداری بین سلول‌های T CD۴+ ترشح‌کننده IFN-γ و همچنین IRF۱ و NFκB با قند خون و هموگلوبین A۱c در بیماران دیده شد (۰۰۱/۰P<).