استامینوفن که با نام علمی (پاراستامول) نیز شناخته می شود، امروزه به عنوان دارویی کم خطر، ضد التهاب و ضد درد در سطح وسیعی مورد استفاده قرار می گیرد. مطالعات به عمل آمده نشان می دهد که این دارو که به شکل قرص و قطره و به صورت خوراکی مصرف می شود، پس از جذب از طریق دستگاه گوارش و متابولیزه شدن در کبد می تواند به واسطه های پایدار سمی بالقوه ای تبدبل گردد. از سوی دیگر استامینوفن و متابولیت های آن می تواند به راحتی از سد جفتی بگذرند و به جنین منتقل شوند و در دوره های حساس اندام زایی به ناهنجاریهای متفاوت جنینی منجر گردند.

این تحقیق که بر روی موش سوری (White mice) صورت گرفته است، مشخص نمود که با تجویز حداقل دوز مؤثر درمانی نسبت به انسان (mg/kg ۵/۴۸)، در روزهای حساس اندام زایی جنینی (روزهای ۷ تا ۱۱ حاملگی موش)، می تواند سبب ناهنجاریهای متعددی در جنین گردد که از جمله می توان به کاهش محسوس وزن جنین ها و کاهش سری ـ دمی Crown to Rump (CR) جنین های تجربی نسبت به کنترل ، اگزانسفالی، باز ماندن جدار توراکس و جدار شکم، میکروملیا، اسپینابیفیدا و جذب اشاره نمود. با افزایش دوز مصرفی دارو به میزان        (mg/kg ۹۷)، علاوه بر اینکه شواهدی از ناهنجاریهای اولیه مشاهده گردید، نتایج این مرحله از تحقیق نشان داد که به موزات این افزایش بر دامنه و شدت ناهنجاریها نیز افزوده می شود.

فنانترولین ها گروهی از ترکیبات آلی هستند که توانایی ترکیب با یونهای فلزی و انتقال آنها از جداره غشاء پلاسمایی را دارند و به علت ویژگیهای یونوفوریک (یون خواهی)، کاربرد گسترده‌ای در پژوهشهای شیمی و
بیولوژی دارند. در این پژوهش تأثیر یکی از مشتقات جدید فنانترولین به نام ۲,۶-Diaminopyridinum   
یا۱,۱۰-Phenanthroline-۲,۹-dicarboxylate(Cu)^۲+ که در شرایط مناسب درآزمایشگاه شیمی آلی دانشگاه تربیت معلم تهران سنتز شده بود بر محور هورمونی هیپوفیز-گناد و تغییرات بافت بیضه و اسپرماتوژنز مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به ساختار این ترکیب میتوان آن را به عنوان یک عامل شلاته کننده محسوب کرد. به دلیل جدید بودن این ترکیب تصمیم گرفته شد که از آن، جهت بررسی محور هورمونی هیپوفیز – گناد و اسپرماتوژنز استفاده شود.

          برای این منظور از موشهای سوری نر بالغ نژاد Balb/C استفاده شد و پس از تعیین مقدار LD_۵۰  که ۳۵ میلی گرم بر وزن بدن بر حسب کیلو گرم بدست آمد مقادیر ۱۵، ۲۰ و ۲۵ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به عنوان دوزهای زیر کشنده از ترکیب مذکور به صورت داخل صفاقی به مدت بیست روز به حیوانات تزریق شد در حالیکه گروه شاهد فقط حلال دارو ( سرم نمکی) را دریافت کردند.

          نتایج حاصله در مورد سنجش های هورمونی نشان داد مقدار ۲۵ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن از این ترکیب سطح تستوسترون سرم خون را به میزان ۶۸,۵% کاهش داد که از نظر آماری معنی دار بود ولی در سطح هورمونهای FSH و LH سرم خون کاهش معنی داری دیده نشد. بررسی های هیستولوژیکی بر روی بافت بیضه نشان داد که تعداد سلولهای اسپرم در غلظت های ۲۰،۱۵ و ۲۵ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به ترتیب ۲۰,۲%، ۵۲.۱% و ۹۵.۲% کاهش یافته اما هیچگونه اثرات جانبی زیان آوری از تزریق این ماده مشاهده نشد.

         بر اساس نتایج حاصله از این تحقیق می توان اعلام کرد که این مشتق از ترکیبات فنانترولین با دوز ۲۵ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در موشها احتمالاً از طریق تأثیر مستقیم بر بافت بیضه باعث تضعیف عملکرد آن و کاهش میزان تستوسترون و اسپرماتوژنز میگردد.

مقدمه و هدف: لوسمی حاد پرومیلوسیتی (Acute promyelocytic leukemia) یکی از انواع لوسمی های حاد با جابجایی کروموزوم ۱۵ و ۱۷ [T(۱۵, ۱۷)] است که توانایی تبدیل به سلول های بالغ را نداشته ودائماً تکثیر می شوند. در سال های اخیر غیر از شیمی درمانی ترکیبی، جهت درمان این نوع از سلول های سرطانی نابالغ از روش جدید تمایز درمانی به وسیله عوامل تمایز دهنده استفاده می شود .چون استفاده از غلظت های بالای تمایز دهنده ها بدلیل اثرات جانبی امکان پذیر نیست لذا سعی می شود با به کار بردن ترکیباتی همراه با این مواد، قدرت تمایزی آنها افزایش یابد. دراین مطالعه اثر زهر زنبور عسل و۲۵،۱- دی هیدروکسی ویتامین D۳ به تنهایی و همراه با هم بر روی تمایز سلول های سرطانی HL-۶۰ بررسی شده است.

روش کار: در این مطالعه ی تجربی در محیط آزمایشگاهی، غلظت های سمی و غیر سمی زهر زنبور عسل و ۲۵،۱- دی هیدروکسی ویتامین D۳ بر روی سلول های HL-۶۰ با استفاده از روش های شمارش سلولی با تریپان بلو و MTT assay مورد سنجش قرار گرفت .بعلاوه ایجاد تمایز روی این رده ی سلولی توسط رنگ آمیزی رایت ـ گیمسا و تست NBT بررسی شد. جهت آنالیز داده ها از نرم افزار SPSS و آزمون آماری one-way ANOVA استفاده گردید.

نتایج: نتایج به دست آمده نشان داد که زهر زنبور و ۲۵،۱- دی هیدروکسی ویتامین D۳ هر دو در الگویی وابسته به دوز و زمان درغلظت های بالا موجب مرگ سلولی و در غلظت های پایین موجب مهار تکثیر این سلول ها می گردند. ۱ ،۲۵- دی هیدروکسی ویتامین D۳در غلظت nM ۵ در طول ۷۲ ساعت موجب تمایز این سلول ها به سمت مونوسیت می شود. زهر در غلظت g/ml µ ۵/۲ فقط باعث مهار تکثیر می شود و تأثیری بر تمایز سلول ها ندارد در حالی که در ترکیب با غلظت nM۵ از ۲۵،۱- دی هیدروکسی ویتامین D۳ قدرت تمایزی و ضد تکثیری آن افزایش می یابد.

نتیجه نهایی: زهر زنبور عسل در غلظت های غیر سمی و مهار کننده ی تکثیر می تواند همراه با ۲۵،۱- دی هیدروکسی ویتامین D۳ توان ضد تکثیری و تمایزی آن را به سمت مونوسیت افزایش دهد.