مقدمه و هدف: نوروپاتی محیطی دیابتی یکی از عوارض شایع دیابت ملیتوس می باشد. در کنار عوامل شناخته شده ای چون هیپرگلیسمی فاکتورهای دیگری نیز ممکن است در پیدایش این عارضه دخیل باشند. هدف از این مطالعه ارزیابی نقش تستسترون در بروز نوروپاتی محیطی دیابتی با مقایسه سطح سرمی آن در دو گروه بیماران مبتلا و غیر مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابتی بود.

روش کار: در این مطالعه مورد - شاهدی از بین بیماران دیابتی مراجعه کننده به مرکز دیابت شهر همدان تعداد 35 بیمار مرد مبتلا به نوروپاتی محیطی ( گروه مورد) با 35 بیمار مرد دیابتی غیر مبتلا به نوروپاتی محیطی ( گروه شاهد) از نظر سطح سرمی تستسترون با هم مقایسه شدند. جهت تشخیص نوروپاتی محیطی دیابتی از معیارهای NSS و NDS و تست های هدایت عصبی استفاده شد.

نتایج: با توجه به جورسازی اولیه، دو گروه تفاوت قابل ملاحظه ای در سن، شاخص توده بدنی، طول مدت ابتلا به دیابت و کنترل قند خون نداشتند. میانگین تستسترون سرم در گروه مورد 2.3±5 نانوگرم/میلی لیتر و در گروه شاهد 2.2±4.5 نانوگرم/میلی لیتر بود که اختلاف آماری معنی دار بین دو گروه مشاهده نشد (P=0.42 ).

نتیجه نهایی: علیرغم اثبات تاثیر تستسترون بر سیستم عصبی، نوروژنزیس، فعالیت های شناختی و بیماری آلزایمر در مطالعات قبلی، این مطالعه نتوانست تفاوتی در سطح سرمی تستسترون در مردان دیابتی مبتلا به نوروپاتی محیطی و بیماران فاقد نوروپاتی را به اثبات برساند.