مقدمه و هدف: کنترل متابولیک در بیماران دیابتی نوع یک در دوران بلوغ به علت افزایش مقاومت به انسولین دچار اختلال می‌شود لذا آن گونه که بعضی مطالعات نشان داده اند،‌ یک روش درمانی مانند افزودن متفورمین به انسولین ممکن است در بهبود کنترل قند خون و وضعیت متابولیک این بیماران مفید باشد. به همین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثر افزودن متفورمین به انسولین در کنترل قند خون بیماران جوان مبتلا به دیابت نوع یک انجام شد.

روش کار: این کارآزمایی بالینی کنترل شده سه سوکور بر روی 32 بیمار به مدت 3 ماه انجام شد. بیماران در دو گروه 16 نفری متفورمین و پلاسبو قرار گرفتند. متفورمین و دارونما براساس وزن به رژیم درمانی آنان افزوده شده و در طول 3 ماه بیماران ماهی یک بار ویزیت و هفته ای یکبار پایش تلفنی شدند. در نهایت وزن، شاخص توده بدنی (BMI) و دوزاژ انسولین، قند خون ناشتا (FBS)، HbA1C، تری گلسیرید (TG)، کلسترول و LDL در هر گروه مقایسه شدند. داده ها با آزمون های آماری تی، مجذور کای و دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج: میانگین FBS بعد از مطالعه در گروه متفورمین (113.56±14.9 میلی گرم بر دسی لیتر) به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما ( mg/dl132.94±17.21) بود (0.02=P). همچنین TG بعد از مطالعه در گروه متفورمین (87.94±13.45) به طور معنی داری پایین تر از گروه دارونما (99.5±14.88) بود (0.028=P). میانگین سایر متغیرها شامل BMI، دوزاژ انسولین،HbA1C، کلسترول و LDL در دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی‌داری با هم نداشتند.

نتیجه‌نهایی: افزودن متفورمین به انسولین در درمان بیماران دیابتی نوع یک در سنین بلوغ می‌تواند موجب کاهش و کنترل بهتر FBS و TG شود اما تأثیر قابل ملاحظه‌ای در BMI و کاهش دوزاژ انسولین و کلسترول و LDL و HbA1C ندارد.