در جریان انفارکتوس، منیزیم داخل سلولی میوکارد کاهش می یابد. از این رو استفاده از سولفات منیزیم تزریقی می تواند بعنوان یک روش درمانی مورد استفاده قرار گیرد. اما میزان و نوع اثرات آن در پرده ابهام
می باشد که برای بررسی آنها این مطالعه با هدف تعیین تأثیر سولفات منیزیم در پیش آگهی داخل بیمارستانی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد میوکارد طراحی شده است .

          تعداد 60 بیمار مبتلا به AMI در دو گروه مساوی به طور تصادفی تقسیم شدند. در یک گروه سولفات منیزیم بصورت وریدی بادوز8mmol  در طی 5 دقیقه اول و به دنبال آن 65mmol  در عرض 24 ساعت بعد تزریق گردید و در گروه دیگر با میزان مساوی سرم دکستروز 5% (پلاسبو) تزریق شد. دو گروه از لحاظ مرگ و میر داخل بیمارستانی، آریتمی های بطنی و کسر خروجی (Ejection Fraction) مورد مقایسه قرار گرفتند.

          فراوانی وجود آریتمی بطنی در گروه درمانی و پلاسبو بترتیب 7 نفر (23.3%) و 19 نفر (63.3%) بود که از نظر آماری اختلاف معنی دار بود(P=0.002) . همچنین فراوانی مرگ در گروه درمانی و پلاسبو به ترتیب یک نفر (3.3%) و 4 نفر (13.3%) بود که اختلاف معنی دار نبود (P=0.177). در مورد EF نیز میانگین آن در گروه درمانی و پلاسبو بترتیب 54.3% و 46.5% بوده و بر اساس آزمون آماری این اختلاف معنی دار بود (P=0.003).

          نتایج این مطالعه نشان داد که داروی سولفات منیزیم وریدی در کاهش آریتمی های بطنی پس از انفارکتوس حاد میوکارد مؤثر بوده و همچنین EF را نیز بطور مشخص افزایش می دهد. در مورد فراوانی مرگ و میر، با وجود کاهش آن در گروه درمانی، این مقدار کاهش از نظر آماری معنی دار نبود.