منگنز (Mn) یکی از عناصر کمیاب می باشد که کمبود آن در انسانها بندرت دیده می شود در حالیکه مسمومیت با آن در موارد متعددی گزارش شده است. مسمومیت با منگنز در افرادیکه در معرض غلظتهای بالائی از این عنصر قرار دارند (کارگران کارخانه های باطری خشک) مشاهده می شود و در دوران نوزادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. تصور بر اینست که منگنز بعلت شباهتهای شیمیایی با آهن میتواند در متابولیسم این عنصر تداخل نماید. ارتباط با آهن ، با توجه به نقش بیوشیمیایی این دو عنصر ، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد ، لذا هدف از انجام این پروژه بررسی و تعیین نقش تداخلی منگنز در یکی از مراحل متابولیسم آهن (یعنی انتقال پلاسمایی آن) می باشد.

          در کار تحقیقاتی حاضر سعی شده تداخل منگنز و آهن در انتقال پلاسمائی آنها بوسیله تکنیکهای دیالیز تعادلی ، کروماتوگرافی میل ترکیبی ، تیتراسیون اسپکتروفتومتری و الکتروفورز مورد مطالعه قرار گیرد.

          در یکسری از آزمایشات اثر منگنز در انتقال پلاسمائی آهن از طریق تیتراسیون اسپکتروفتومتری مطالعه گردید و مشاهده شدکه میزان اتصال آهن به پروتئین های سرم انسانی در حضور 200 و 400 و 800 میکرو گرم منگنز بر لیتر پلاسما به ترتیب 8%، 12.5% و 23% کاهش می یابد. سپس با استفاده از تکنیک کروماتوگرافی میل ترکیبی و بوسیله آنتی ترانسفرین ، آپو ترانسفرین سرم انسانی تخلیص گردید و آزمایش فوق با ترانسفرین خالص انسانی تکرار شد و نتایج مشابه بدست آمد. اتصال آهن و منگنز به ترانسفرین در قسمت دیگر این پروژه از طریق تکنیک دیالیز تعادلی نیز موردبررسی قرار گرفت و اقدام به تعیین میزان ثابت باند شدن این دو فلز به ترانسفرین شد. ثابت اتصال (ka) منگنز به آپوترانسفرین ^1- 3.1 x 10⁹ M بدست آمد. نتایج فوق از طریق الکتروفورز نیز به تایید رسید.

          به طور کلی نتایج بدست آمده در پروژه حاضر مشخص می نماید که منگنز به علت شباهتهای شیمیایی که با آهن دارد قادر است در متابولیسم این عنصر اختلال ایجاد نموده و مکانیسمی جهت ایجاد کم خونی فقر آهن در افرادی که مسمومیت با این عنصر را دارند ، ارائه دهد.