پاسخهای قلبی – عروقی شامل افزایش ضربان قلب و افزایش فشارخون عارضه شایعی به دنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه بوده که دارای اثرات سوء بالقوه ای بخصوص در بیماران با ریسک بالا می باشد. این اثرات از یک طرف با تحریک گیرنده های سیستم اتونوم موجب تحریک سیستم سمپاتیک و آزاد شدن نوراپی نفرین و سایر کاته کولامینها می شود و گهگاه نیز پاسخ بصورت تحریک پاراسمپاتیک و عصب واگ بوده که نهایتا" بصورت برادیکاردی بخصوص در بچه ها تظاهر می کند. هدف از این پژوهش مقایسه اثرات لیدوکائین و فنتانیل در تخفیف پاسخهای قلبی – عروقی بدنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه است که در سال 1377 بر روی بیماران الکتیو مراجعه کننده به مراکز آموزشی درمانی همدان انتخاب شده است.

        96 بیمار که همگی در ASA ، کلاس II , I بودن انتخاب و بطور اتفاقی به سه گروه تقسیم گردیدند و تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند ، در حین القای بیهوشی به گروه اول لیدوکائین به میزان mg/kg 5/1 و به گروه دوم فنتانیل به میزان mg/kg 2 و به گروه سوم (شاهد) 5 میلی لیتر نرمال سالین تزریق شد. برای یکسان شدن شرایط حجم داروی تزریقی در هر سه گروه به 5 میلی لیتر رسانده شد. ضربان قلب و فشار خون در 5 مرحله به ترتیب قبل از القای بیهوشی، قبل از لارنگوسکوپی ، 1،3،5 دقیقه بعد از لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه اندازه گیری و ثبت گردید. سپس میانگین شاخصهای همودینامیک در دو مرحله اول با میانگین آنها در سه مرحله بعدی مقایسه گردید.

        در تمام مراحل اندازه گیری و ثبت ، شاخصهای همودینامیک در گروه فنتانیل تغییرات کمتری نسبت به گروه لیدوکائین و گروه شاهد داشتند که این بدان معناست که فنتانیل کاملا" در پیشگیری و تخفیف پاسخهای همودینامیک بدنبال لارنگوسکوپی و لوله گذاری تراشه موثر بوده ولی لیدوکائین تأثیری در جلوگیری از تغییرات فشارخون و ضربان قلب نداشته است.

        بر طبق این مطالعه فنتانیل جانشین موثرتر و مفیدتری نسبت به لیدوکائین در فراهم نمودن ثبات همودینامیکی می باشد.