دوره 24، شماره 4 - ( مجله پزشكي باليني ابن سينا- زمستان 1396 )
جلد 24 شماره 4 صفحات 284-277 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Tahmasebi H, Alikhani M Y, Dehbashi S, Arabestani M R. Determination of Minimum Inhibitory Concentration of Different Antibiotic Groups in Clinical Isolates of Pseudomonas aeruginosa Containing p-AmpC and Their Relationship with Antibiotic Resistance Pattern. Avicenna J Clin Med 2018; 24 (4) :277-284
URL: http://sjh.umsha.ac.ir/article-1-1616-fa.html
URL: http://sjh.umsha.ac.ir/article-1-1616-fa.html
طهماسبی حامد، علیخانی محمد یوسف، ده‌باشی ساناز، عربستانی محمد رضا. تعیین حداقل غلظت مهاری گروه‌های مختلف آنتی‌بیوتیک‌های بتالاکتامی در ایزوله‌های بالینی سودوموناس آئروژینوزای حامل AmpC پلاسمیدی و بررسی ارتباط آن‌ها با الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی. مجله پزشكي باليني ابن سينا. 1396; 24 (4) :277-284
1- گروه میکروب شناسی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران. ، mohammad.arabestani@gmail.com
چکیده: (4679 مشاهده)
سابقه و هدف: بتالاکتاماز نوع AmpC در گروه C Amber Class قرار می‌گیرد و شامل: CIT،EBC ،
MOX،FOX ،DHA و ACC می‌باشد. حضور فعال این ژن‌های پلاسمیدی در ایزوله‌های بالینی سودوموناس آئروژینوزا منجر به مقاومت به طیف بسیار وسیعی از آنتی‌بیوتیک‌های مختلف شده است. در این راستا هدف از مطالعه حاضر، تعیین حداقل غلظت مهاری نسبت به گروه‌های مختلف آنتی‌بیوتیکی در ایزوله‌های بالینی سودوموناس آئروژینوزا حامل AmpC و بررسی الگوی ارتباط آن‌ها می‌باشد.
مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه توصیفی، حداقل غلظت مهاری 95 ایزوله سودوموناس آئروژینوزا با استفاده از نوارهای E-test آنتی‌بیوتیک‌های سفوکسیتین، سفپودوکسیم، سفوتاکسیم، سفتازیدیم، سیپروفلوکساسین، کولیسیتین، آزترئونام و سفتریاکسون (ساخت شرکت Liofilchem، ایتالیا) مشخص گردید. همچنین، به‌منظور تکثیر و شناسایی ژن‌های پلاسمیدی، روش Multiplex PCR مورد استفاده قرار گرفت و از آزمون آماری Chi-Square برای تعیین ارتباط بین متغیرها بهره گرفته شد.
یافته‌ها: از 95 ایزوله سودوموناس آئروژینوزای مورد بررسی، 95 ایزوله (100 درصد) به سفوکسیتین، 79 ایزوله (5/83 درصد) به سفپودوکسیم، 2 ایزوله (1/2 درصد) به سفتازیدیم، 87 ایزوله (57/81 درصد) به سفتریاکسون و 22 ایزوله (15/23 درصد) به آزترئانوم مقاومت داشتند؛ اما هیچ‌یک از ایزوله‌ها به کولیستین مقاوم نبودند. علاوه‌براین، 21 ایزوله (1/22 درصد) دارای ژن FOX، 13 ایزوله (57/11 درصد) دارای ژن AAC، 7 ایزوله (36/7 درصد) دارای ژن MOX، 4 ایزوله (21/4 درصد) دارای ژن CIT، 2 ایزوله (1/2 درصد) دارای ژن DHA و 1 ایزوله (05/1 درصد) دارای ژن EBC بودند. شایان ذکر است که ارتباط معناداری بین حضور ژن‌های پلاسمیدی و مقاومت آنتی‌بیوتیکی به‌دست آمد (سطوح معناداربودن 05/0P≤).
نتیجه‌گیری: حضور ژن‌های کد‌کننده آنزیم AmpC می‌تواند زمینه مناسبی را برای بروز مقاومت به طیف گسترده‌ای از آنتی‌بیوتیک‌ها فراهم کند.
MOX،FOX ،DHA و ACC می‌باشد. حضور فعال این ژن‌های پلاسمیدی در ایزوله‌های بالینی سودوموناس آئروژینوزا منجر به مقاومت به طیف بسیار وسیعی از آنتی‌بیوتیک‌های مختلف شده است. در این راستا هدف از مطالعه حاضر، تعیین حداقل غلظت مهاری نسبت به گروه‌های مختلف آنتی‌بیوتیکی در ایزوله‌های بالینی سودوموناس آئروژینوزا حامل AmpC و بررسی الگوی ارتباط آن‌ها می‌باشد.
مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه توصیفی، حداقل غلظت مهاری 95 ایزوله سودوموناس آئروژینوزا با استفاده از نوارهای E-test آنتی‌بیوتیک‌های سفوکسیتین، سفپودوکسیم، سفوتاکسیم، سفتازیدیم، سیپروفلوکساسین، کولیسیتین، آزترئونام و سفتریاکسون (ساخت شرکت Liofilchem، ایتالیا) مشخص گردید. همچنین، به‌منظور تکثیر و شناسایی ژن‌های پلاسمیدی، روش Multiplex PCR مورد استفاده قرار گرفت و از آزمون آماری Chi-Square برای تعیین ارتباط بین متغیرها بهره گرفته شد.
یافته‌ها: از 95 ایزوله سودوموناس آئروژینوزای مورد بررسی، 95 ایزوله (100 درصد) به سفوکسیتین، 79 ایزوله (5/83 درصد) به سفپودوکسیم، 2 ایزوله (1/2 درصد) به سفتازیدیم، 87 ایزوله (57/81 درصد) به سفتریاکسون و 22 ایزوله (15/23 درصد) به آزترئانوم مقاومت داشتند؛ اما هیچ‌یک از ایزوله‌ها به کولیستین مقاوم نبودند. علاوه‌براین، 21 ایزوله (1/22 درصد) دارای ژن FOX، 13 ایزوله (57/11 درصد) دارای ژن AAC، 7 ایزوله (36/7 درصد) دارای ژن MOX، 4 ایزوله (21/4 درصد) دارای ژن CIT، 2 ایزوله (1/2 درصد) دارای ژن DHA و 1 ایزوله (05/1 درصد) دارای ژن EBC بودند. شایان ذکر است که ارتباط معناداری بین حضور ژن‌های پلاسمیدی و مقاومت آنتی‌بیوتیکی به‌دست آمد (سطوح معناداربودن 05/0P≤).
نتیجه‌گیری: حضور ژن‌های کد‌کننده آنزیم AmpC می‌تواند زمینه مناسبی را برای بروز مقاومت به طیف گسترده‌ای از آنتی‌بیوتیک‌ها فراهم کند.
نوع مطالعه: پژوهشي |
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
حق تالیف (کپی رایت) برای مولفان محفوظ است.
صاحب امتیاز: دانشگاه علوم پزشکی همدان
ناشر: انتشارات دانشگاه علوم پزشکی همدان
شماره تماس مجله: 08138380924
شماره تماس ناشر: 08138380548
ایمیل مجله: s_journal@umsha.ac.ir
ایمیل ناشر: journals@umsha.ac.ir
