مقدمه و هدف: توانایی برقراری ارتباط صحیح از مهمترین ویژگی های افراد شاغل در سیستم بهداشت و درمان به حساب می آید. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت مهارت های ارتباطی و عوامل مرتبط با آن در بین شاغلین حرفه های پزشکی در شهرستان بهار انجام شد.

روش کار: این مطالعه توصیفی - تحلیلی در سال 1389 بر روی 309 نفر از شاغلین شبکه بهداشت و درمان شهرستان بهار انجام گرفت. آزمودنی ها به روش تمام شماری در مراکز بهدشتی درمانی و بیمارستانها انتخاب شده و پرسشنامه ای که شامل دو بخش کلی اطلاعات دموگرافیک و مهارت های ارتباطی (کلامی، شنود و بازخورد) بود از طریق مصاحبه با شاغلین تکمیل گردید. پایایی و روایی پرسشنامه مورد سنجش و تایید قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS و با آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی، تی دانشجویی و آنالیز واریانس آنالیز گردیدند.

نتایج: آزمودنیها به ترتیب 62.2، 57.1 و 60.2 درصد نمرات قابل اکتساب برای مهارتهای کلامی، شنود و بازخورد را بدست آوردند. در مجموع مهارت های ارتباطی 27.8 درصد از شرکت کنندگان در مطالعه در سطح مطلوبی ارزیابی شد. اختلاف معنی داری از نظر میانگین نمره مهارت های ارتباطی در رابطه با متغیرهایی همچون: سن، جنس، مدرک تحصیلی، محل کار، وضعیت استخدامی و سابقه کار مشاهده شد (P<0.05). همچنین در نتایج حاصل از مدل نهایی آنالیز رگرسیون خطی؛ سن، جنس و مدرک تحصیلی از مهمترین فاکتورهای مرتبط با مهارت های ارتباطی بودند ( P<0.05).

نتیجه نهایی: برآورد کلی یافته های مطالعه حاضر نشان داد که وضعیت مهارت های ارتباطی در بین شاغلین در سطح مناسبی قرار ندارد. به نظر می رسد آموزش مهارت های ارتباطی به صورت برنامه های بازآموزی در طول دوره اشتغال ضروری باشد.