مقدمه و هدف: رویکردهای مختلفی برای درمان اختلال بیش فعالی - نقص توجه (ADHD) وجود دارد که می­توان از بین آن­ها به دارودرمانی، رفتاردرمانی، آموزش مدیریت خانواده و نروفیدبک اشاره نمود. مطالعه حاضر به منظور مقایسه اثر بخشی شیوه­های درمانی نروفیدبک و ریتالین بر مشکلات سلوک و شاخص بیش فعالی آزمون کانرز انجام شده است.

روش­کار: این مطالعه شبه تجربی با طرح پیش­آزمون - پس­آزمون دو گروهی بدون کنترل بود که جامعه آماری آنرا کودکان مبتلا به اختلال ADHD ساکن شهر تهران تشکیل میدادند. از بین مراجعه کنندگان به کلینیک تخصصی روانپزشکی کودک، بیست کودک مبتلا به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و بر اساس اهداف پژوهش در دو گروه درمانی ریتالین و نروفیدبک قرار گرفتند. افراد مورد مطالعه قبل و بعد از ارائه درمان توسط مقیاس درجه­بندی کانرز (فرم 48 سؤالی والدین، CPRS-48) ارزیابی گردیدند و اطلاعات بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی، استنباطی وروش تحلیل کوواریانس (ANCOVA) تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج: یافته­های مطالعه حاضر نشان میدهدکه بین اثر بخشی دو روش درمانی ریتالین و نروفیدبک بر بهبود مشکلات سلوک تفاوت معنادار وجود دارد (P=0.009) به نحوی که درمان با ریتالین تاثیر بیشتری نسبت به نروفیدبک در بهبود مقیاس سلوک داشته است لیکن بین این دو روش درمانی برای بهبود شاخص بیش­فعالی کودکان ADHD، تفاوت معنادار وجود ندارد (P=0.187).

نتیجه نهایی: بطورکلی با توجه به تاثیر مطلوب­تر ریتالین نسبت به نروفیدبک بر طیف خاصی از علائم و نشانه­های این اختلال می­توان عنوان نمود که اولویت درمانی می­بایست بر اساس نوع، دامنه و شدت علائم و نشانه­ها انتخاب گردد.