مقدمه و هدف: سایتوکاین ها از عوامل سیستم ایمنی هستند که بعنوان ایفا کنندگان نقش اساسی در پاکسازی یا پیشرفت عفونت هپاتیت C شناخته می شوند. اثر خصوصیات ژنتیکی میزبان بر برون ده بالینی عفونت هپاتیت C هنوز کاملا"مشخص نیست. از سوی دیگر تأثیر تغییرات ژنتیکی از قبیل چند شکلی های تک نوکلئوتیدی بر میزان بیان و عملکرد سایتوکاین ها تحت بررسی است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تغییرات ژنی سایتوکاین Transforming Growth Factor-β در رابطه با حساسیت آنها نسبت به عفونت هپاتیت C بود.

روش کار: در این مطالعه مورد ـ شاهدی جمعیت مورد مطالعه متشکل از125فرد مبتلا به هپاتیت C و 125 فرد سالم بود. تعیین ژنوتایپ با استفاده از واکنش زنجیره پلیمراز و متعاقب آن هضم آنزیمی بروش RFLP (Restriction Fragment Length Polymorphism) و توزیع پلی مورفیسم G>C 915 ژن TGF-β1 بین دو گروه مقایسه شد. برای تأیید نتایج ژنوتایپینگ 10% نمونه ها با روش تعیین توالی مستقیم تعیین ژنوتایپ شدند.

نتایج: فراوانی ژنوتیپ های GG، GC و CC بترتیب در بیماران 92%،8%و0% و در میان افراد شاهد بترتیب 6/89%، 8/8% و 6/1% بود و فراوانی الل های G و C در افراد شاهد بترتیب 94% و 6% و درمیان بیماران بترتیب 96% و 4% بود. ازلحاظ آماری میان بیماران و افراد شاهد ارتباط معنی داری یافت نشد.

نتیجه نهایی: توزیع ژنوتیپ ها در بین بیماران هپاتیت C مزمن مشابه برخی از مطالعات قبلی است. اما فراوانی ژنوتیپ ها در افراد شاهد با بررسی های انجام شده در جمعیت های دیگر متفاوت است. در نتیجه در مورد این جمعیت ایرانی نمی توان پلی مورفیسم جایگاه 915 ژن TGF-β را عامل افزایش یا کاهش حساسیت افراد نسبت به عفونتHCV دانست.