دوره 31، شماره 2 - ( مجله پزشکی بالینی ابن سینا ـ تابستان 1403 )
جلد 31 شماره 2 صفحات 82-76 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Nikoo M R, Pourgholam M, Basiri Z. Comparing the Efficacy of Local Corticosteroid Injection and High-Intensity Laser Therapy in Patients with De Quervain Tenosynovitis. Avicenna J Clin Med 2024; 31 (2) :76-82
URL: http://sjh.umsha.ac.ir/article-1-3006-fa.html
URL: http://sjh.umsha.ac.ir/article-1-3006-fa.html
نیکو محمدرضا، پورغلام مطهره، بصیری زهرا. مقایسه‌ی اثربخشی تزریق موضعی کورتیکواستروئید و لیزردرمانی پرتوان در بیماران مبتلا به تنوسینوویت دوکرون. مجله پزشكي باليني ابن سينا. 1403; 31 (2) :76-82
محمدرضا نیکو1 
، مطهره پورغلام 2، زهرا بصیری3
، مطهره پورغلام 2، زهرا بصیری3
1- گروه طب فیزیکی و توان‌بخشی، دانشکده‌ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
2- گروه طب فیزیکی و توان‌بخشی، دانشکده‌ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران ،mt.poorqolam@gmail.com
3- گروه روماتولوژی، دانشکده‌ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
2- گروه طب فیزیکی و توان‌بخشی، دانشکده‌ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران ،
3- گروه روماتولوژی، دانشکده‌ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
چکیده: (523 مشاهده)
سابقه و هدف: تنوسینوویت دوکرون یکی از علل شایع درد مچ دست است. مطالعه‌ی حاضر با هدف مقایسه‌ی اثربخشی لیزردرمانی پرتوان و تزریق موضعی کورتیکواستروئید در درمان تنوسینوویت دوکرون انجام شد.
مواد و روش‌‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، تعداد 30 بیمار با تشخیص تنوسینوویت به‌صورت تصادفی به دو گروه 15نفری A و B تخصیص داده شدند. گروه A تحت لیزردرمانی پرتوان، پنج جلسه به مدت سه هفته‌ی متوالی قرار گرفت و به گروه B (کورتیکواستروئید) 1 میلی‌لیتر تریامسنولون و 1 میلی‌لیتر لیدوکائین 2 درصد در مچ دست تحت هدایت سونوگرافی تزریق شد. ضخامت تاندون، شدت درد، کیفیت زندگی و میزان رضایت از درمان در هر دو گروه در بدو درمان، یک ماه و سه ماه بعد از درمان اندازه‌گیری و مقایسه شد.
یافته‌ها: در گروه A و B به‌ترتیب ضخامت تاندون عضلات اکستانسور پولیسیس لونگوس و ابداکتور پولیسیس برویس قبل از درمان 0/63±7/57 و 0/58±7/25 (0/120=P)، یک ماه بعد 0/61±6/55 و 0/40±6/54 (0/955=P) و سه ماه پس از درمان 0/75±5/71 و 0/45±5/99 (0/239=P) میلیمتر، نمره‌ی درد قبل از درمان 1/18±8/60 و 1/46±8/47 (0/785=P)، یک ماه بعد 1/66±2/73 و 1/16±4/27 (0/007=P) و سه ماه بعد از درمان 1/33±1/73 و 1/06±2/47 (0/107=P) بود. بین دو گروه از نظر کیفیت زندگی و رضایت از درمان تفاوت معنادار مشاهده نشد (برای همه 0/05<P).
نتیجه‌گیری: هر دو روش درمانی تزریق موضعی کورتیکواستروئید و لیزر پرتوان برای بیماران مبتلا به تنوسینوویت دوکرون ایمن است و به کاهش درد و ضخامت تاندون و افزایش کیفیت زندگی بیماران منجر می‌شود.
مواد و روش‌‌ها: در یک کارآزمایی بالینی، تعداد 30 بیمار با تشخیص تنوسینوویت به‌صورت تصادفی به دو گروه 15نفری A و B تخصیص داده شدند. گروه A تحت لیزردرمانی پرتوان، پنج جلسه به مدت سه هفته‌ی متوالی قرار گرفت و به گروه B (کورتیکواستروئید) 1 میلی‌لیتر تریامسنولون و 1 میلی‌لیتر لیدوکائین 2 درصد در مچ دست تحت هدایت سونوگرافی تزریق شد. ضخامت تاندون، شدت درد، کیفیت زندگی و میزان رضایت از درمان در هر دو گروه در بدو درمان، یک ماه و سه ماه بعد از درمان اندازه‌گیری و مقایسه شد.
یافته‌ها: در گروه A و B به‌ترتیب ضخامت تاندون عضلات اکستانسور پولیسیس لونگوس و ابداکتور پولیسیس برویس قبل از درمان 0/63±7/57 و 0/58±7/25 (0/120=P)، یک ماه بعد 0/61±6/55 و 0/40±6/54 (0/955=P) و سه ماه پس از درمان 0/75±5/71 و 0/45±5/99 (0/239=P) میلیمتر، نمره‌ی درد قبل از درمان 1/18±8/60 و 1/46±8/47 (0/785=P)، یک ماه بعد 1/66±2/73 و 1/16±4/27 (0/007=P) و سه ماه بعد از درمان 1/33±1/73 و 1/06±2/47 (0/107=P) بود. بین دو گروه از نظر کیفیت زندگی و رضایت از درمان تفاوت معنادار مشاهده نشد (برای همه 0/05<P).
نتیجه‌گیری: هر دو روش درمانی تزریق موضعی کورتیکواستروئید و لیزر پرتوان برای بیماران مبتلا به تنوسینوویت دوکرون ایمن است و به کاهش درد و ضخامت تاندون و افزایش کیفیت زندگی بیماران منجر می‌شود.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روماتولوژي
چکیده گسترده [HTML 42 KB] (26 دریافت)
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
حق تالیف (کپی رایت) برای مولفان محفوظ است.
صاحب امتیاز: دانشگاه علوم پزشکی همدان
ناشر: انتشارات دانشگاه علوم پزشکی همدان
شماره تماس مجله: 08138380924
شماره تماس ناشر: 08138380548
ایمیل مجله: s_journal@umsha.ac.ir
ایمیل ناشر: journals@umsha.ac.ir
