دوره 31، شماره 4 - ( مجله پزشکی بالینی ابن سیناـ زمستان 1403 )
جلد 31 شماره 4 صفحات 244-237 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Heydari Nasir M, Hedayati R, Asadi M R, Pak Nazar F. Effect of Tecar Therapy on Pain and Functional Disability in Patients with Chronic Non-specific Low Back Pain. Avicenna J Clin Med 2025; 31 (4) :237-244
URL: http://sjh.umsha.ac.ir/article-1-3147-fa.html
URL: http://sjh.umsha.ac.ir/article-1-3147-fa.html
حیدری نصیر مرتضی، هدایتی رزیتا، اسدی محمدرضا، پاک‌نظر فاطمه. تاثیر تکاردرمانی بر روی درد و ناتوانی عملکردی در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی. مجله پزشكي باليني ابن سينا. 1403; 31 (4) :237-244
1- گروه فیزیوتراپی، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
2- گروه فیزیوتراپی، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران ،rosehed@yahoo.com
3- گروه فیزیوتراپی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
4- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
2- گروه فیزیوتراپی، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران ،
3- گروه فیزیوتراپی، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
4- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
چکیده: (732 مشاهده)
سابقه و هدف: کمردرد مزمن غیر اختصاصی یکی از علل اصلی ناتوانی است و افراد را در هر سنی تحت تاثیر قرار می‌دهد. یکی از مدالیته‌هایی که در سال‌های اخیر برای اختلالات اسکلتی عضلانی پیشنهاد شده تکاردرمانی است. به همین منظور این مطالعه با هدف ارزیابی اثرات تکارتراپی بر سطح درد و سطح ناتوانی بیمار مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی طراحی شده است.
مواد و روش‌‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 32 بیمار مبتلا کمردرد مزمن غیر اختصاصی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شده‌اند. گروه تکار، 10جلسه و 5 بار در هفته تحت درمان با تکار و درمان معمول فیزیوتراپی و گروه پلاسبو نیز تحت درمان تکار پلاسبو و درمان معمول فیزیوتراپی قرار گرفته‌اند. میزان درد با شاخص دیداری درد و ناتوانی با پرسش‌نامه ناتوانی عملکردی اسوستری ارزیابی شده است. متغیرهای مورد بررسی قبل از درمان، پایان جلسه دهم و همچنین یک ماه بعد ارزیابی شده‌اند. جهت تحلیل داده‌های به‌دست‌آمده از آزمون تحلیل واریانس با سطح معناداری 0/05 استفاده شده است.
یافته‌ها: بر اساس آزمون آماری، مقیاس شدت درد و ناتوانی عملکردی کمری در هر دو گروه بعد از 10 جلسه مداخله و پیگیری یک ماهه کاهش معناداری نشان داده است (به ترتیب 0/001>P و 0/001>P). مقایسه شدت درد و ناتوانی عملکردی بین دوگروه تکارتراپی و پلاسبو نشان داده که پس از 10 جلسه تکارتراپی شدت درد و ناتوانی عملکردی در گروه تکار به طور معناداری نسبت به گروه پلاسبو کاهش یافته است (0/05>P)؛ اما تفاوت بین دو گروه در پیگیری یک ماهه از نظر آماری معنادار نبوده است (0/05<P).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می‌توان اعلام کرد که تکارتراپی روش موثری برای کاهش درد و بهبود ناتوانی عملکردی در بیماران با کمردرد مزمن غیر اختصاصی در کوتاه‌مدت است.
مواد و روش‌‌ها: در این کارآزمایی بالینی، 32 بیمار مبتلا کمردرد مزمن غیر اختصاصی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شده‌اند. گروه تکار، 10جلسه و 5 بار در هفته تحت درمان با تکار و درمان معمول فیزیوتراپی و گروه پلاسبو نیز تحت درمان تکار پلاسبو و درمان معمول فیزیوتراپی قرار گرفته‌اند. میزان درد با شاخص دیداری درد و ناتوانی با پرسش‌نامه ناتوانی عملکردی اسوستری ارزیابی شده است. متغیرهای مورد بررسی قبل از درمان، پایان جلسه دهم و همچنین یک ماه بعد ارزیابی شده‌اند. جهت تحلیل داده‌های به‌دست‌آمده از آزمون تحلیل واریانس با سطح معناداری 0/05 استفاده شده است.
یافته‌ها: بر اساس آزمون آماری، مقیاس شدت درد و ناتوانی عملکردی کمری در هر دو گروه بعد از 10 جلسه مداخله و پیگیری یک ماهه کاهش معناداری نشان داده است (به ترتیب 0/001>P و 0/001>P). مقایسه شدت درد و ناتوانی عملکردی بین دوگروه تکارتراپی و پلاسبو نشان داده که پس از 10 جلسه تکارتراپی شدت درد و ناتوانی عملکردی در گروه تکار به طور معناداری نسبت به گروه پلاسبو کاهش یافته است (0/05>P)؛ اما تفاوت بین دو گروه در پیگیری یک ماهه از نظر آماری معنادار نبوده است (0/05<P).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می‌توان اعلام کرد که تکارتراپی روش موثری برای کاهش درد و بهبود ناتوانی عملکردی در بیماران با کمردرد مزمن غیر اختصاصی در کوتاه‌مدت است.
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
فيزيوتراپي
چکیده گسترده [HTM 48 KB] (56 دریافت)
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
حق تالیف (کپی رایت) برای مولفان محفوظ است.
صاحب امتیاز: دانشگاه علوم پزشکی همدان
ناشر: انتشارات دانشگاه علوم پزشکی همدان
شماره تماس مجله: 08138380924
شماره تماس ناشر: 08138380548
ایمیل مجله: s_journal@umsha.ac.ir
ایمیل ناشر: journals@umsha.ac.ir
