مقدمه و هدف: مرفین قادر به ایجاد اثر تشدیدی ونیز تضعیفی بر فعالیت صرعی برحسب شرایط آزمایش می باشد. بررسی اثرات متضاد مرفین بر برخی فعالیت های عصبی مثل صرع می تواند مکانیسم بعضی از رخدادهای عصبی و سازشهای نرونی را توجیه نماید. هدف از انجام این مطالعه تعیین اثر مرفین بر حملات صرعی ایجاد شده بوسیله مایع مغزی نخاعی با منیزیم کم در هیپوکامپ کامل در خارج بدن بوده است.

روش کار: در این مطالعه تجربی موشهای نوع C57/BL6 11 تا 19 روزه مورد استفاده قرار گرفت. موشها بیهوش شده و مغز آنها خارج گردید و در Artificial Cerebro Spinal Fluid (ACSF) سرد- یخ که بطور مداوم اکسیِژن گیری می شد به مدت 3 دقیقه قرار گرفت (n=25 ). سپس هیپوکامپ زنده بصورت سالم ودست نخورده با دقت از بقیه مغز جدا شد و در ACSF استاندارد حداقل به مدت یک ساعت قبل از ثبت نگهداری شد. ACSF با منیزیم کم برای مشروب کردن بافت همراه با اکسیژن مورد استفاده قرار گرفت که باعث ایجاد فعالیت صرعی در بافت شد. ثبت الکتروفیزیولوژیک بطور عمده از لایه هرمی در ناحیه CA1 به عمل آمد. فعالیتهای صرعی از نظر طول مدت و درصد زمان حمله مورد مطالعه قرار گرفت.

نتایج: مرفین با غلظت 10 و 200 میکرومول فعالیتهای صرعی را تضعیف کرد،درحالیکه غلظتهای متوسط مرفین (30 و 100 میکرومول) این فعالیها را تشدید نمود. نالوکسان ( 10μM) نه تنها اثرات تحریکی مرفین را مهار کرد، بلکه فعالیتهای صرعی ایجاد شده بوسیله ACSF با منیزیم کم را نیز تضعیف نمود. غلظتهای مختلف مرفین بصورت توأم با نالوکسان (10μM) حملات صرعی را تضعیف نمود.

نتیجه نهائی: مطالعه حاضر نشان داد که مرفین در غلظتهای حدود 30 و 100 میکرومول ممکن است باعث تشدید فعالیت صرعی شود و در بیماران صرعی باید با احتیاط بیشتری مصرف گردد. بر عکس، نالوکسان اثرات ضد صرعی نشان داده و می تواند در این مورد مفید واقع شود.