مقدمه و هدف: یکی از شاخص های مهم پژوهشی و تولید علم در دانشگاهها که از جایگاه ویژه ای در کشورمان برخوردار است مقالات علمی منتشر شده و برگرفته از پژوهشهای اصیل و هدفمند و چاپ آنها در مجلات معتبر داخلی و خارجی می باشد. با نگاهی به آمار و فعالیتهای انجام شده در دانشگاه علوم پزشکی همدان در این خصوص اگرچه نتایج از نظر کیفی و کمی قابل تقدیر است لیکن نسبت به کل اعضاء هیأت علمی دانشگاه رضایت بخش نمی باشد. بهمین منظور این مطالعه با هدف تعیین عوامل مؤثر بر عدم گرایش به نگارش مقالات علمی از دیدگاه اعضاء هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام گردید.

روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی ـ مقطعی و بصورت سرشماری انجام شد ، جامعه آماری آنرا کلیه اعضاء هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 1385 (260 نفر) تشکیل می داد. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه از نوع بسته بود که به دو بخش مشخصات فردی و بخش نگرش تقسیم شد ، بر اساس مقیاس لیکرت بالاترین نمره نگرش 5 و پائین ترین آن 1 در نظر گرفته شد. پس از اطمینان از روائی و پایائی پرسشنامه جهت انجام طرح تحقیق پرسشنامه ها بین کلیه اعضاء هیأت علمی توزیع گردید. پس از دریافت پرسشنامه های تکمیل شده و حذف موارد ناقص و مخدوش نهایتاً اطلاعات 228 پرسشنامه توسط نرم افزار SPSS و با استفاده از روشهای آماری توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: از دیدگاه واحدهای مورد پژوهش عوامل مؤثر بر عدم گرایش به نگارش مقالات علمی به ترتیب اولویت عبارت بودند از: مشغله زیاد در امور آموزشی ، تدریس و یا درمان با میانگین نمره 1.16 ± 3.89 ، موانع موجود در انجام پروژه های اصیل پژوهشی و گزارش نتایج بصورت مقالات با میانگین نمره 0.93 ± 3.88 ، طولانی بودن زمان ارائه تا چاپ مقالات در مجلات علمی فارسی با میانگین نمره 1.07 ± 3.84 و نداشتن تسلط کافی به زبان انگلیسی با میانگین نمره 1.05 ± 3.83. سایر عوامل به ترتیب اهمیت وتاثیر گذاری در اولویت های بعدی قرار داشتند.

نتیجه نهائی: موانع موجود در نگارش مقالات علمی حول سه محور مشکلات سازمانی ، مشکلات شخصی و سازمانی و مشکلات صرفاً شخصی قابل بررسی و طبقه بندی است که با مساعدت مسئولین ارشد دانشگاه و سعی و تلاش اعضاء هیأت علمی در رفع آنها ، می توان امیدوار بود که گرایش و تمایل به نگارش مقالات علمی افزایش یابد.