مقدمه و هدف : خود کشی به عنوان اصلی ترین اورژانس روانپزشکی یکی از معضلات بزرگ بشری است. آگاهی از عوامل اپیدمیولوژیک می تواند در پیش بینی انواع آن بسیار مؤثر باشد. تأهل ، سن ، جنس و فاکتورهای اجتماعی اقتصادی و ژئوفیزیکی نظیر زمان (روز ، هفته ، ماه، فصل و ...) می توانند برروی آن اثر گذار باشند ، با شناخت آنها می توان راههای پیشگیری را درک نمود و از بروز خود کشی کاست ، لذا مطالعه حاضر با این انگیزه طراحی و به اجرا گذاشته شد.

روش کار : پژوهش حاضر یک بررسی توصیفی مقطعی است. جامعه آماری پژوهش را 1108 نفر ازاقدام کنندگان به خود کشی بستری در بیمارستان سینا شهر همدان در فاصله شهریور 1380 لغایت شهریور 1381 تشکیل می دادند حجم نمونه 400 نفر برآورد گردید که بصورت تصادفی منظم(systematic)  انتخاب شدند. داده های مورد نیاز شامل خصوصیات دمو گرافیک و همچنین خصوصیات زمانی و مکانی در اقدام کنندگان به خودکشی از پرونده بیماران استخراج و تحت برنامه SPSS ویرایش دهم با استفاده از روش های آماری توصیفی و استنباطی (آزمون مجذور کای) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج : نتایج مطالعه حاضر نشان داد که : فراوانی زنان در اقدام به خود کشی کمتر از مردان بود (48 % در برابر 52%) گروه سنی 25- 15 سال در اقدام کنندگان به خود کشی بیشترین فراوانی را بخود اختصاص دادند (63.7 درصد). 50.5 درصد از اقدام کنندگان به خودکشی مجردین و 29.75 درصد خانه‌دارها بودند و 80% از خود کشی ها را شهر نشین ها انجام داده بودند. درصد بیشتری از خودکشی ها (17 درصد) در شهریور ماه ، 33.5 درصد فصل بهار و 15.75 درصد از آنها در روزهای پنجشنبه اتفاق افتاده بود. سهم اوقات شب ، با فراوانی 33.75 درصد در اقدام به خودکشی بیشتراز سایر اوقات شبانه روز بود. همچنین کمترین اقدام به خود کشی به ماه مبارک رمضان با فراوانی 3.75 درصد و بعد از آن به ایام عید نوروز با فراوانی 4 درصد اختصاص داشت.و هیچگونه افزایشی در میزان اقدام به خودکشی در هنگام قرص کامل ماه مشاهده نشد .

نتیجه نهائی : نتایج مطالعه حاضر نشان داد که اقدام به خودکشی در گروه جوانان و زنان خانه دار قابل توجه بوده و اقدامات حفاظتی می تواند در اولویت اول شامل بررسی مشکلات این گروه‌ها گردد .