مقدمه و هدف:  امروزه تماس زودرس با بیمار به عنوان جزء مهمی از برنامه آموزشی کشور های پیشرفته دنیا در نظر گرفته می شود. این مطالعه با هدف ارزیابی تاثیر  برنامه تماس زودرس با بیمار بر  تغییر نگرش دانشجویان نسبت به نحوه آماده شدن برای ورود به دوره بالینی انجام گرفت.

روش کار: این مطالعه از نوع مطالعات مداخله ای و به شیوه قبل و بعد ، بر روی 52 نفر از دانشجویان ترم چهارم پزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان، انجام گرفت. دانشجویان در دو مرحله قبل از شروع برنامه به عنوان مداخله آموزشی و در انتهای ترم اقدام به تکمیل پرسش نامه ها نمودند.تغییر نگرش دانشجویان نسبت به تاثیر درس بر نحوه آماده شدن برای ورود به دوره بالینی مورد سنجش قرار گرفت. نقطه نظرات اساتید درگیر دراجرای برنامه نیز توسط پرسش نامه جمع آوری شد.

نتایج: تقویت نگرش و خودآگاهی در مطالعه, رضایتمندی بیشتر از دروس علوم پایه(P=0.019), درک مولفه های اجتماعی موثر بر سلامت(P=0.03) , کمک به درک تفکر و طبابت بالینی و شناخت مهارت های ساده بالینی  (P=0.01)نسبت به قبل از مداخله افزایش یافتند. گذراندن دوره آموزشی تغییری در نگرش دانشجویان در زمینه تاثیر درس بر تقویت مهارتهای ارتباطی و نمرات همان ترم دانشجویان ایجاد نکرده است.41% از اساتید معتقد به ضرورت وجود این درس بودند در حالی که 29.5% عقیده داشتند که  این درس در مقطع علوم پایه ضرورت ندارد و 29.5% نیز دراین خصوص اظهارنظر نکردند.

نتیجه نهایی: با وجود افزایش میانگین امتیاز برخی یافته ها ، به نظر میرسد که درس تماس زودرس تاثیری بر پیامدهای
اندازه گیری شده نداشته است که لزوم تغییر در نحوه آموزش عملی دانشجویان را مطرح میسازد .