مطالعات قبلی نشان داده است که میدانهای الکترومغناطیس میتواند روند ترمیم اعصاب ضایعه دیده را تا حدودی بهبود بخشد. بر این اساس این مطالعه با هدف تعیین اثرات القایی اینگونه میدانها که ممکن است بتواند به حفظ نورونهایی که دچار ضایعه الیاف عصبی شده اند کمک نماید انجام گرفت.

          برای این منظور 24 رت نر دوماهه از نژاد ویستار در چهار گروه (تجربی1، 2، کنترل و شم) گنجانیده شدند. سپس عصب سیاتیک راست گروههای تجربی و کنترل تحت بیهوشیدر ناحیه میانی ران مشخص شد و له گردید درحالیکه در گروه شم از له کردن عصب صرفنظر شد. در مرحله بعد گروههای تجربی 1 و 2 بترتیب به مدت 2 و 4 ساعت در روز (به مدت10 روز) در معرض میدان الکترومغناطیسی با فرکانس 50  هرتز و شدت 1.1 میلی تسلا قرار گرفتند اما در گروههای شم و کنترل از هیچ میدانی استفاده نشد. با گذشت 8  هفته از ایجاد ضایعه عصبی ، گانگلیونهای ریشه خلفی مربوط به سگمنتهای نخاعی ناحیه کمری L4-L6)) مورد نمونه برداری، آماده سازی بافتی و رنگ آمیزی تولوئیدین بلو (4.5 pH=)  قرار گرفتند. سپس با استفاده از تکنیکهای استریولوژیکی (روش دایسکتور)، نورونهای موجود در گانگلیونهای سمت راست نمونه ها شمارش شدند و در گروههای مختلف با همدیگر مقایسه گردیدند.

           نتایج آماری حاصل از این مقایسه ها نشان داد که کاهش نورونی چشمگیری در گانگلیونهای مربوط به گروه کنترل دیده می شود در حالیکه نورونهای موجود در گانگلیونهای مربوط به گروههای تجربی به شکل قابل قبولی از مرگ و میر مصون مانده اند (p<0.05). مقایسه حجم نورونی مربوط به این گروهها نیز نشان داد که تفاوت معنی داری در بین گروههای مختلف مشاهده نمی شود.

         این یافته ها میتواند دلیل بر این باشد که اثر میدانهای الکترومغناطیسی اعِمال شده ممکن است یک نقش محافظتی را در رابطه با مرگ نورونی پس از ایجاد یک ضایعه عصبی از خود بروز دهد.