مقدمه و هدف: در بیماران فلج مغزی ( Cerebral Palsy CP) یکی از شایعترین اعضای مبتلا ، اندامهای تحتانی بویژه پاها می باشند فرم درگیری پا متفاوت است . دراین بیماران یکی از مهمترین ناتوانی ها عدم توانایی در راه رفتن بدون کمک است. ناتوانایی در راه رفتن در بیماران CP به عوامل متعددی وابسته است از جمله شدت بیماری و نوع CP از نظر درگیری اندامها (مونوپلژیک ـ پاراپلژیک ـ دی پلژیک ـ همی پلژیک ـ کوادری پلژیک). دفرمیتی پا یکی از فراوان ترین درگیریها در CP است که می تواند به اشکال مختلف وجود داشته باشد در این مطالعه فراوانی انواع دفرمیتی های پا بررسی و در ضمن ، ارتباط آنها با توانایی بیماران در راه رفتن بررسی شده است.

روش کار: نوع مطالعه توصیفی مقطعی می باشد . در سال 1384 تعداد 100 بیمار با سن 3 تا 20 سال مبتلا به CP مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان شفا یحیائیان تهران مورد بررسی قرار گرفتند و نوع CP ، نوع دفرمیتی پا در آنها بررسی شد سپس تعداد 84 نفر از این 100 بیمار که بالای 7 سال سن داشتند از نظر توانایی در راه رفتن مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از آزمون آماری X² آنالیز گردید.

نتایج: فراوان ترین فرم CP اسپاستیک بود.فراوان ترین انواع CP به ترتیب کوادری پلژیک ، دی پلژیک و همی پلژیک و پاراپلژیک بود شایعترین دفورمیتی در آنها دفورمیتی پا بود (88%) فراوان ترین دفرمیتی پا اکوئینوس و سپس اکوئینوواروس و اکوئینووالگوس بود ناتوانی در راه رفتن در بیمارانی که دفرمیتی پا داشتند بیشتر بود (P.v<0.03). ناتوانی در راه رفتن در فرم کوادری پلژیک بیشتر از بقیه فرمهای CP بود ( P.v<0.003). ناتوانی در راه رفتن در فرم همی پلژیک کمتر از بقیه اشکال CP بود (P.v<0.02).

نتیجه نهایی: فراوان ترین دفرمیتی پا در بیماران CP اکوئینوس و بعد از آن به ترتیب اکوئینوواروس و اکوئینووالگوس بود . وجود دفرمیتی پا در بیماران CP  از عوامل ناتوانی بیمار CP  در راه رفتن است. عدم توانایی در راه رفتن در کوادری پلژیک ها بیشتر و در همی پلژیک ها کمتر از بقیه انواع CP است.