مقدمه و هدف: حفره دسترسی مناسب به کانال ریشه، مرحله کلیدی برای درمان ریشه دندان است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر محل حفره دسترسی( لبیال یا پالاتال ) بر مقاومت به شکست دندان های درمان ریشه شده سانترال فک بالا بود.

روش کار: در این مطالعه ی آزمایشگاهی(تجربی) ، 84 عدد دندان سانترال فک بالای سالم انتخاب شدند. دندان ها بر حسب محل حفره دسترسی به 4 گروه 21 تایی تقسیم شدند: گروه 1: بدون حفره دسترسی (گروه کنترل) گروه2: دارای حفره ی دسترسی لبیالی گروه 3: دارای حفره دسترسی پالاتالی و گروه4: دارای حفره دسترسی لبیالی ـ پالاتالی. دندانها درمان ریشه شدند و حفره ی دسترسی آنها با یک کامپوزیت نوری میکروهیبرید ترمیم شد. مقاومت به شکست نمونه ها توسط دستگاه تست مکانیکی تحت نیروی فشاری باسرعت ثابت mm/min2 و برحسب نیوتن اندازه گیری و ثبت شد، سپس نحوه شکست گروهها تحت استریومیکروسکوپ با بزرگنمایی 20 برابر بررسی گردید. داده ها توسط آزمون واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی آنالیز شدند

نتایج: میانگین مقاومت به شکست در گروههای 1 تا 4 به ترتیب 224.05±1172.42، 199.32±990.48، 237.08±861.95 و 221.586±784.27 نیوتن به دست آمد. تفاوت آماری بین میانگین گروه کنترل نسبت به سه گروه دیگر مشاهده شد (P<0.05). میانگین مقاومت به شکست بین گروه 2 وگروه 3 (P=0.243) و بین گروه 3 و 4 تفاوت معنی داری نشان نداد (0.666=P) ولی تفاوت میانگین مقاومت به شکست بین گروه 2 و 4 معنی دار بود (P=0.017). بیشترین و کمترین میزان شکست نامطلوب به ترتیب درگروه کنترل (48%) و درگروه 3 (5%) دیده شد.

 نتیجه نهایی: تراش هرنوع حفره دسترسی، مقاومت به شکست دندان را کاهش می دهد و تراش حفره دسترسی پالاتالی و به طور همزمان لبیالی ـ پالاتالی، مقاومت به شکست دندان را به طور قابل ملاحظه ای کاهش می دهد.