حوادث به عنوان دومین علت معلولیت ها ، یکی از مشکلاتی است که می تواند سبب اختلالات جسمی و روانی شود و در موارد شدید منجر به مرگ گردد. همانندبسیاری از بیماریها، حوادث قابل پیشگیری است. آموزش و افزایش آمادگی مردم از طرق رایج اطلاع رسانی و هم چنین در جمعیت های هدف مثل دانش آموزان بوسیله معلمین و مراقبین بهداشت درصورتیکه بصورت مستمر انجام گیرد تا حد زیادی از بروزحادثه و پیامدهای آن بخصوص معلولیت های جسمی، اثرات روانی و درنهایت افت تحصیلی جلوگیری خواهد کرد. برنامه ریزی آموزشی باید بر پایه الگوی بروز حوادث طراحی گردد و این میسر نمی گردد مگر با تحقیق در جمعیت های آسیب پذیر نظیر دانش آموزان ، در پژوهش حاضر سعی شده است که تصویر گویا و روشنی از بروز حوادث در دانش آموزان شاغل به تحصیل در مدارس ابتدائی شهرستان همدان در سال تحصیلی 78 ـ77 و برخی از عوامل مرتبط با آن ارائه گردد.

             این مطالعه بصورت توصیفی از نوع طولی (Longitudinal) و به مدت 9 ماه ( یکسال تحصیلی کامل) بر روی 17500 دانش آموز دختر و 17500 دانش آموز پسر در مدارس ابتدائی آموزش وپرورش نواحی 1 و 2 شهرستان همدان انجام گرفت. بروز حوادث به صورت روزانه ثبت و در پایان هرماه جمع آوری گردید.

         نتایج پژوهش بروز حوادث در دانش آموز را برابر 6/1 درصد نشان داد. بیشترین بروز در پایه تحصـیلی پنجم برابر  94/1 درصد بود. بروز حوادث در مدارس شهری 63/1 درصد و در مدارس روستائی 37/1 درصد گزارش گردید. در فصل پائیز بروز حوادث از بیشترین مقدار برخوردار بود (716/0 درصد) . محل بروزحوادث در 1/56 درصد موارد در داخل مدارس گزارش شد. بروز حوادث در دانش آموزان پسر 31/2 درصــــد و در دانش آموزان دختر 88/ . درصد بود. آزمون های آماری بین بروز حوادث با جنس و پایه های تحصیلی دانش آموزان اختلاف معنی داری نشان داد (05/0 P < ) . ضمناً میانگین غیبت در دانش آموزان حادثه دیده برابر 6/2 روز بود.

         بررسی حاضر نشان دادکه بروز حوادث در دانش آموزان مدارس ابتدائی از نرخ بالائی برخوردار نبوده است و دانش آموزان پسر بیشتر از دختران درمعرض خطر حادثه قرار داشته اند.