نارسی نوزادان یکی از عمده ترین مشکلات بهداشتی و درمانی و از شایع ترین علل مرگ و میر در دوره
پری ناتال و نوزادی است. لذا هدف از این مطالعه تعیین شیوع نوزادان نارس و برخی از عوامل موثر برآن است.

        این مطالعه به روش مقطعی است که با نمونه ای از 1087 نوزاد که شامل کل زایمانهای سه ماه از سال 1377 می باشد در زایشگاه های شهر بابل انجام گرفته است. اطلاعات آن از طریق مصاحبه با مادر در زایشگاه و پرونده زایمان با تعیین سن جنینی نوزاد از اولین روز آخرین قاعدگی جمع آوری گردیده است. داده ها با استفاده از مدل رگرسیون لجستیک چندگانه مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفته است و خطر نسبی Relative Risk (RR) استاندارد شده شیوع نوزادان نارس برأورد گردیده است.

        نتایج نشان می دهد که شیوع نارسی 9% با حدود اطمینان 95% (7/10% و 3/7%) می باشد. سابقه پرفشاری خون مادر در آبستنی خطر نارسی را 71/2 برابر ( 71/2=RR ، 01/0P< ) افزایش داده است. خطر نارسی در نوزادان دو و چند قلو بطور معنی داری بیشتر از نوزادان یک قلو است (46/2=RR و 05/0P<). سابقه سقط ، خطر نارسی را 75% افزایش داده است (75/1=RR ، 05/0P<) . خطر نسبی شیوع نارسی در بیمارستان خصوصی در مقایسه با بیمارستان دولتی بطور معنی داری کاهش داشته است (58/0=RR و 05/0P<). در تحلیل رگرسیون لجستیک چندگانه به ترتیب پرفشاری خون مادر در آبستنی (35/3=RR ، 01/0P<) و دو قلویی (64/2=RR ، 05/0P<) و سابقه سقط مادر (80/1=RR ، 05/0P<) بطور معنی داری خطر نارسی را افزایش داده اند و خصوصی بودن بیمارستان زایمان خطر مذکور را بطور معنی داری کاهش داده است(57/0=RR ، 05/0P<).

        با از بین بردن موانع مراقبتهای قبل از زایمان ، ایجاد امکانات و تسهیلات بهداشتی و درمانی و با شناسایی آبستنی های مخاطره آمیز ، بویژه مادران با سابقه سقط ، جنین دوقلو و مادران مبتلا به پرفشاری خون و تحت نظر قرار دادن آنها و آموزش و مشاوره مداوم و هماهنگی های بین بخشی برای مراقبتهای ویژه می توان کمک موثر در پیشگیری از نوزادان نارس به عمل آورد.