دیابت قندی بیماری است که به علت نقص تولید و یا نقص عمل انسولین اشکال در هوموستاز انرژی بوجود می آید. در دیابت وابسته به انسولین (IDDM) بعلت عدم ترشح انسولین در بدن نیاز به تزریق مرتب انسولین مصنوعی می باشد. جهت تعیین میزان پذیرش تزریق انسولین یک مطالعه توصیفی تحلیلی از بیماران مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت همدان در سال 1377 بعمل آمد و نقش باورهای بهداشتی در پذیرش این امر تعیین گردید.

        واحدهای مورد پژوهش را 245 نفر بیمار دیابتی وابسته به انسولین که تحت پوشش این مرکز بودند تشکیل می داد. اطلاعات از طریق پرسشنامه و مصاحبه جمع آوری گردید و  امتیازهای داده شده مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.

        یافته ها حاکی از این بود که 05/62 درصد واحدهای مورد پژوهش کمتر از 40 سال سن داشته و اکثریت آنها (16/58%) مونث بودند. 46/73% مبتلایان بیماری را بمدت کمتر از 10 سال داشتند. اکثریت افراد (6/69%) سابقه بیماری را در اقوام درجه یک خود نداشته و 5/66% آنها در کلاسهای آموزشی که در مرکز تحقیقات دیابت برگزار می شد شرکت کرده بودند و مزایای رعایت تزریق انسولین را بخوبی درک می کردند . 64/62% واحدهای مورد پژوهش از پذیرش خوبی در مورد تزریق انسولین برخوردار بودند. مهمترین عامل بازدارنده تزریق انسولین را گران بودن انسولین و مشکل بودن تهیه انسولین گزارش کرده بودند. درک افراد از استعداد ابتلا به عوارض ناشی از دیابت و همچنین درک افراد از وخامت بیماری دیابت ارتباط معنی داری با میزان پذیرش تزریق انسولین نشان می داد. میزان پذیرش تزریق انسولین با سن ، تحصیلات  و وضعیت تأهل رابطه معنی داری را نشان داد. دیگر مشخصات دموگرافیک ارتباط معنی داری با پذیرش تزریق انسولین نداشت.

        نتیجه نهائی اینکه اکثریت افراد از پذیرش تزریق انسولین خوبی برخوردار بودند. در این رابطه نقش مرکز تحقیقات دیابت مفید می باشد که با تاکید بر عوارض دیابت ، بیمار را موظف به رعایت تزریق انسولین نموده و در مرتفع ساختن عوامل بازدارنده آن گامهای موثری بر می دارد.