مقدمه و هدف: هپاتیت مزمن می تواند موجب محدودیت عملکرد جسمی، ذهنی و نهایتاً کاهش کیفیت زندگی در بسیاری از بیماران مبتلا به هپاتیت گردد. این مطالعه با هدف تعیین کیفیت زندگی بیماران مبتلا به هپاتیت B وC مزمن مراجعه کننده به درمانگاه هپاتیت استان همدان در سال 1390 انجام شد.

روش کار: این مطالعه از نوع مورد - شاهدی بود که در آن، کیفیت زندگی 64 بیمار مبتلا به هپاتیت B و C مزمن با استفاده از پرسشنامه SF-36 نمره دهی شد و بر اساس متغیرهای سن، جنس، وضعیت تأهل، شغل، میزان تحصیلات و محل سکونت با کیفیت زندگی 120 نفر در گروه شاهد مورد مقایسه قرار گرفت. علاوه بر متغیر های فوق ارتباط کیفیت زندگی با سن، نوع هپاتیت ، مدت زمان بیماری، تعداد فرزندان، سابقه سوء مصرف مواد مخدر و مرحله درمان در گروه بیماران بررسی گردید.

نتایج: نمره ابعاد مختلف کیفیت زندگی در گروه بیماران (42±19) به صورت معنی داری از گروه شاهد (71±18) پایین تربود (P<0.05) همچنین کیفیت زندگی بیماران هپاتیت مزمن بر اساس متغیر های جنس، وضعیت تأهل، محل زندگی و در گروههای شغلی بجز در کشاورزان به صورت معنی داری از گروه شاهد پایین تربود (P<0.05) و با افزایش سن میزان کیفیت زندگی این بیماران کاهش پیدا کرده بود. پایین ترین نمره کیفیت زندگی در گروه بیماران مربوط به ابعاد نقش عاطفی بود (26±36) و درد جسمی (55±27) بالاترین نمره را به خود اختصاص داد. کیفیت زندگی بیماران هپاتیت مزمن در انتهای دوره درمان بالاتر بود (49±20) ولی تفاوت معنی داری بین کیفیت زندگی این بیماران براساس مرحله درمان مشاهده نشد.

نتیجه نهایی: نتایج نشان داد که با وجود روش های درمانی و راهکارهای مراقبتی جدید همچنان بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن از کیفیت زندگی پایینی برخوردار هستند.