روش جراحی فیکساسیون بین دندانی در درمان شکستگی های فک تحتانی و فوقانی ، جراحیهای ترمیمی در اسکلت میانی صورت و تغییر شکل های مادرزادی ماندیبول انجام می گیرد. یکی از عوارض مهم بعد از عمل در این روش ، تهوع و استفراغ به علت اثرات داروهای بیهوشی استنشاقی و اوپیوئیدهاست. این مطالعه با هدف تعیین و مقایسه اثرات متوکلوپرامید و ترکیب متوکلوپرامید و دگزامتازون در کاهش میزان شیوع تهوع و استفراغ بعد از جراحی فیکساسیون بین دندانی بر روی بیماران با شکستگی فک انجام پذیرفت.

          در طی یک کارآزمایی بالینی 60 بیمار کاندید عمل فوق به صورت دو سوکور در دو گروه درمانی
A (متوکلوپرامید) و B (متوکلوپرامید + دگزامتازون) از نظر کاهش میزان تهوع و استفراغ مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در سه مرحله: روی تخت عمل ، در اتاق ریکاوری و در بخش تا 24 ساعت پس از عمل تحت پیگیری قرار داشتند.

          بر اساس نتایج حاصل ، در مرحله اول پیگیری 30% بیماران گروه A و 6% بیماران گروه B دچار تهوع و استفراغ شدند. این میزان در مرحله دوم به ترتیب 17% و صفر درصد بود. در مرحله سوم هیچکدام ار بیماران گروههای درمانی دچار تهوع و استفراغ نشدند.

          یافته ها حاکی از آن است که استفاده همزمان متوکلوپرامید و دگزامتازون می تواند بطور موثری از وقوع تهوع و استفراغ پس از عمل در جراحی فیکساسیون بین دندانی بکاهد. تحمل خوب دگزامتازون از سوی بیماران و نیز عوارض کم آن در مقایسه با خطرات ناشی از استفراغ پس از عمل ، از دیگر عواملی هستند که استفاده همزمان این دارو را با سایر داروهای ضد استفراغ توجیه می نماید ، هرچند که استفاده گسترده از آن نیاز به مطالعات بیشتر دارد.