مقدمه و هدف: لیشمانیوز یک مشکل مهم بهداشتی در سراسر جهان از جمله کشور ما ایران می باشد. ضایعات پوستی عموماً خود بهبود یابنده اند اما اشکال غیر بهبود یابنده لیشمانیوز پوستی نیز اخیراً افزایش یافته است. القای پاسخ سلولهای نوعT-helper type1(Th1) به مقاومت در برابر بیماری کمک می کند در حالیکه پاسخ های helper type2 (Th2) T- باعث حساسیت در برابر بیماری می شود. با ارزیابی سیتوکاین­های (IL-5)، (IL-10)، (IL-12) و (IL-18) مترشحه از سلول­های مونونوکلئر خون محیطی (PBMC) در بیماران لیشمانیوز پوستی بهبود یابنده و غیر بهبود یابنده، نقش این سیتوکاینها را در بهبود بیماران بررسی می کنیم.

روش کار: سطح سیتوکاین­های مترشحه از سلولهای PBMC در 60 نفر از بیماران بهبودیابنده و غیربهبودیابنده و گروه کنترل درمانگاه شماره یک آب و برق و بیمارستان قائم مشهد در سال 1385 پس از تحریک با آنتی­ژن لیشمانیا ماژور و میتوژن در محیط in vitro توسط روش الیزا و استفاده از کیت های صنعتی ارزیابی شد.

نتایج: سلول­های PBMC افراد بهبود یافته، ­ IL-12 را با غلظت 38.00±236.55 و بیش از بیماران غیربهبودیابنده ترشح کردند (P<0.05) در­حالیکه در بیماران غیربهبودیابنده IL-5 (pg/ml 52.14±65.21) و IL-10 (pg/ml 30.19±18.73) بیش از بیماران بهبود یافته ترشح شدند (P<0.005). همچنین دریافتیم IL-18 در بیماران غیربهبودیابنده با غلظت pg/ml 433.02±225.30 به طور معنی داری بیش از افراد بهبود یافته ترشح می­شود (P=0.003).

نتیجه نهایی: با توجه به نتایج بدست­آمده می­توان نتیجه گرفت که IL-12 در افراد بهبود یافته نسبت به افراد غیر بهبود یافته بیشتر ترشح می شود ولیIL-18 که باعث افزایش ترشح IL-12 و فعالیت سلول­های Th1 می­شود در مواقعی که ترشح IL-12 کاهش می­یابد، در افراد غیر بهبودیافته بیشتر ترشح می شود و در آنها باعث القاء پاسخ­های