1- گروه علم اطلاعات و دانششناسی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران
2- گروه علم اطلاعات و دانششناسی، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران ، ali.isfandyari@gmail.com
3- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت، پژوهشکده علوم و فناوری بهداشت، پژوهشگاه سلامت ابنسینا، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
4- مرکز تحقیقات مراقبت بیماریهای مزمن در منزل، پژوهشکده سرطان، پژوهشگاه سلامت ابنسینا، دانشگاه علوم پزشکی همدان، همدان، ایران
چکیده: (72 مشاهده)
سابقه و هدف: دیابت یکی از شایعترین بیماریهای مزمن در سالمندان است که نیاز به کنترل و خودمراقبتی دارد. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت خودمراقبتی و عوامل مرتبط با آن در سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد.
مواد و روشها: مطالعهی حاضر یک مطالعهی مقطعی از نوع توصیفیتحلیلی بوده است که در سال 1403 در شهر همدان انجام شد. نمونهی مورد مطالعه 253 نفر از سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 بودهاند که به روش دردسترس از مراکز خدمات بهداشتی و کلینیکهای تخصصی دیابت انتخاب شدند. ابزار جمعآوری اطلاعات، پرسشنامهی محققساخته بود که روایی و پایایی آن را گروه خبرگان و آزمون کرونباخ (0.82 = α) تأیید کرده بود. اطلاعات بهدستآمده با نرمافزار ۲۲ SPSS، با استفاده از آزمونهای آماری مرتبط و با در نظر گرفتن سطح معناداری کمتر از 0.05 تجزیهوتحلیل شد.
یافتهها: میانگین سن بیماران 6.76 ±69.00 سال بود. 129 نفر از افراد مرد بودند. حدود 34 درصد از آنان تحصیلات دانشگاهی داشتند و اکثراً بازنشسته بودند (39.5 درصد). مردان، افراد با سن ۶۵ – ۶۰ سال، متأهل، تحصیلات دانشگاهی، بازنشسته، سطح اقتصادی خوب و نوع درمان (رژیم غذایی) نمرهی آگاهی بیشتری داشتند (0.05>p-value ). همچنین مردان نمرهی نگرش بیشتری نسبت به زنان داشتند، افراد با سن ۶۵ – ۶۰ سال، تحصیلات بالاتر، وضعیت اقتصادی بهتر و شاغل از نمرهی نگرش بیشتری برخوردار بودند (0.05>p-value ).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد افزایش آگاهی و نگرش مطلوب تأثیر معناداری بر انجام رفتارهای خودمراقبتی سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 داشته است. لیکن هیچیک از متغیرهای جمعیتشناختی، اقتصادی و مرتبط با بیماری بر اتخاذ رفتارهای خودمراقبتی تأثیر معناداری نداشتهاند.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
پزشكي اجتماعي